13-02-2013, 03:38 PM
Τρομάρα τους, που τους έφταιγαν τα "λεμονοπορτόκαλα" !!
Για όσους δεν γνωρίζουν ή για όσους παρερμηνεύουν την ιστορία, ας θέσουμε το ζήτημα στην ορθή του διάσταση:
Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης αναγνώρισαν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα φτωχή, με περιορισμένη βιομηχανική παραγωγή και με κύριο τομέα τον πρωτογενή (αγροτικά προϊόντα), ο οποίος όμως είναι κοστοβόρος και δεν επιφέρει ανάπτυξη. Φρόντισαν όμως η Ελλάδα να είναι και τίμια, δηλαδή να μην ξοδεύει παραπάνω απ' ότι έχει και να βολεύεται με ό,τι μπορεί.
Εκείνη την εποχή, λοιπόν, η αγορά (πανάκριβου) τροχαίου υλικού από τις δυτικές χώρες ήταν αδύνατη ελλείψει συναλλάγματος. Υπήρχε όμως και το - εξίσου με εμάς - φτωχό ανατολικό μπλόκ, που παρήγαγε επίσης τροχαίο υλικό, σαφώς κατώτερης ποιότητας, αλλά εν πάσει περιπτώσει λειτουργικό.
Με κατάλληλους και οπωσδήποτε ευφυείς κατά τη γνώμη μου χειρισμούς, η Ελλάδα κατάφερε να συνάψει διακρατικές συμβάσεις με τις ανατολικές χώρες (Aνατ. Γερμανία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Πολωνία, Βουλγαρία, Ρωσία) και να αγοράσει βιομηχανικά προϊόντα (τρένα, τρόλλεϋ, λεωφορεία) με αντάλλαγμα αγροτικά προϊόντα, που μας περίσσευαν. Η διαδικασία αυτή ονομάστηκε clearing.
Έτσι, οι ανατολικές χώρες απασχολούσαν το εργατικό τους δυναμικό στις βιομηχανίες τους, παράγοντας τροχαίο υλικό που αυτές δεν χρειάζονταν, και σε αντάλλαγμα εμείς απασχολούσαμε τους αγρότες μας, παράγοντας λεμόνια και πορτοκάλια τα οποία εμείς δεν χρειαζόμασταν αλλά τα είχαν ανάγκη οι χώρες αυτές.
Επειδή λοιπόν ούτε εμείς είχαμε λεφτά να πληρώσουμε, ούτε αυτοί, αλλά είχαμε περίσσευμα σε αγαθά (ό,τι μπορούσε η κάθε χώρα, εμείς λεμονοπορτόκαλα, αυτοί λεωφορεία) ανταλλάξαμε ίσης αξίας προϊόντα και βρέθηκε ξαφνικά η ΕΑΣ , τα ΗΛΠΑΠ και ο ΟΣΕ με καινούργιο τροχαίο υλικό (Ikarus, ZIU, GanzMavag, Craiova, Gegelski, PAFAWAG, VEB Hennigsdorf/Bautzen).
Αναμενόμενο ήταν να μην είναι της ίδιας ποιότητας με αυτά του δυτικού κόσμου (Mercedes, Man, AEG, Siemens) αλλά μπορούσαν να τα συντηρούν σωστά, αντί να τα σνομπάρουν. Γιατί μόνο στη χώρα μας τα Ikarus ήταν χρέπια, ενώ στην Ουγγαρία κυκλοφορούν ακόμη και σήμερα;
Γιατί ο ΟΣΕ άφησε δεκάδες μονάδες τροχαίου υλικού ασυντήρητες και τις πέταξε στα παλιοσίδερα μετά από 15 μόλις χρόνια; Ντηζελομηχανές που για εμάς ήταν σαράβαλες, στη Ρουμανία και στην Ουγγαρία ακόμη και σήμερα ζωγραφίζουν...
Είδαμε τί πάθαμε ως χώρα με την πλασματική και δανεική ευημερία μας! Πλακωθήκαμε στις προμήθειες ακριβών υλικών, πήραμε Mercedes λεωφορεία, ΜΑΝ τρόλλευ, ΑΕG τρένα. Τί έγινε; Πώς κατάντησαν; Είναι εικόνα λεωφορείου 12ετίας αυτό που βλέπουμε στην Αθήνα ως νταλίκα Ν2; Είναι δυνατόν ντηζελομηχανές Adtranz του ΟΣΕ, κατασκευής 1997, να έχουν καταντήσει παντελώς αναξιόπιστες; Αυτές που σε άλλες χώρες ζούν 50 χρόνια; Και τις οποίες θα πληρώνει η γενιά μας και τα παιδιά μας;
Δεν έφταιγαν τα λεμονοπορτόκαλα. Ο λαός μας έφταιγε. Αυτοί που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν τη δημόσια περιουσία και συμπεριφέρονται λες και δεν την πλήρωσαν. Οι τεχνικοί που δεν βιδώνουν μια λασκαρισμένη βίδα χειρολαβής, με συνέπεια την άλλη μέρα να ξηλωθεί τελείως. Οι οδηγοί που σκάνε με τα δημόσια λεωφορεία σε λακούβες και σαμαράκια, χωρίς να τους νοιάζει, την ίδια ώρα που με το ΙΧ τους πάνε με 10 για να μην πάθει ζημιά.
Μακάρι να ξαναγυρνούσε ο χρόνος και να μπορούσαμε ξανά ως χώρα να αποκτήσουμε ο,τιδήποτε με λεμονοπορτόκαλα και όχι με τρόικες, μνημόνια και ανεργία νέων 60% ...
Για όσους δεν γνωρίζουν ή για όσους παρερμηνεύουν την ιστορία, ας θέσουμε το ζήτημα στην ορθή του διάσταση:
Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης αναγνώρισαν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα φτωχή, με περιορισμένη βιομηχανική παραγωγή και με κύριο τομέα τον πρωτογενή (αγροτικά προϊόντα), ο οποίος όμως είναι κοστοβόρος και δεν επιφέρει ανάπτυξη. Φρόντισαν όμως η Ελλάδα να είναι και τίμια, δηλαδή να μην ξοδεύει παραπάνω απ' ότι έχει και να βολεύεται με ό,τι μπορεί.
Εκείνη την εποχή, λοιπόν, η αγορά (πανάκριβου) τροχαίου υλικού από τις δυτικές χώρες ήταν αδύνατη ελλείψει συναλλάγματος. Υπήρχε όμως και το - εξίσου με εμάς - φτωχό ανατολικό μπλόκ, που παρήγαγε επίσης τροχαίο υλικό, σαφώς κατώτερης ποιότητας, αλλά εν πάσει περιπτώσει λειτουργικό.
Με κατάλληλους και οπωσδήποτε ευφυείς κατά τη γνώμη μου χειρισμούς, η Ελλάδα κατάφερε να συνάψει διακρατικές συμβάσεις με τις ανατολικές χώρες (Aνατ. Γερμανία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Πολωνία, Βουλγαρία, Ρωσία) και να αγοράσει βιομηχανικά προϊόντα (τρένα, τρόλλεϋ, λεωφορεία) με αντάλλαγμα αγροτικά προϊόντα, που μας περίσσευαν. Η διαδικασία αυτή ονομάστηκε clearing.
Έτσι, οι ανατολικές χώρες απασχολούσαν το εργατικό τους δυναμικό στις βιομηχανίες τους, παράγοντας τροχαίο υλικό που αυτές δεν χρειάζονταν, και σε αντάλλαγμα εμείς απασχολούσαμε τους αγρότες μας, παράγοντας λεμόνια και πορτοκάλια τα οποία εμείς δεν χρειαζόμασταν αλλά τα είχαν ανάγκη οι χώρες αυτές.
Επειδή λοιπόν ούτε εμείς είχαμε λεφτά να πληρώσουμε, ούτε αυτοί, αλλά είχαμε περίσσευμα σε αγαθά (ό,τι μπορούσε η κάθε χώρα, εμείς λεμονοπορτόκαλα, αυτοί λεωφορεία) ανταλλάξαμε ίσης αξίας προϊόντα και βρέθηκε ξαφνικά η ΕΑΣ , τα ΗΛΠΑΠ και ο ΟΣΕ με καινούργιο τροχαίο υλικό (Ikarus, ZIU, GanzMavag, Craiova, Gegelski, PAFAWAG, VEB Hennigsdorf/Bautzen).
Αναμενόμενο ήταν να μην είναι της ίδιας ποιότητας με αυτά του δυτικού κόσμου (Mercedes, Man, AEG, Siemens) αλλά μπορούσαν να τα συντηρούν σωστά, αντί να τα σνομπάρουν. Γιατί μόνο στη χώρα μας τα Ikarus ήταν χρέπια, ενώ στην Ουγγαρία κυκλοφορούν ακόμη και σήμερα;
Γιατί ο ΟΣΕ άφησε δεκάδες μονάδες τροχαίου υλικού ασυντήρητες και τις πέταξε στα παλιοσίδερα μετά από 15 μόλις χρόνια; Ντηζελομηχανές που για εμάς ήταν σαράβαλες, στη Ρουμανία και στην Ουγγαρία ακόμη και σήμερα ζωγραφίζουν...
Είδαμε τί πάθαμε ως χώρα με την πλασματική και δανεική ευημερία μας! Πλακωθήκαμε στις προμήθειες ακριβών υλικών, πήραμε Mercedes λεωφορεία, ΜΑΝ τρόλλευ, ΑΕG τρένα. Τί έγινε; Πώς κατάντησαν; Είναι εικόνα λεωφορείου 12ετίας αυτό που βλέπουμε στην Αθήνα ως νταλίκα Ν2; Είναι δυνατόν ντηζελομηχανές Adtranz του ΟΣΕ, κατασκευής 1997, να έχουν καταντήσει παντελώς αναξιόπιστες; Αυτές που σε άλλες χώρες ζούν 50 χρόνια; Και τις οποίες θα πληρώνει η γενιά μας και τα παιδιά μας;
Δεν έφταιγαν τα λεμονοπορτόκαλα. Ο λαός μας έφταιγε. Αυτοί που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν τη δημόσια περιουσία και συμπεριφέρονται λες και δεν την πλήρωσαν. Οι τεχνικοί που δεν βιδώνουν μια λασκαρισμένη βίδα χειρολαβής, με συνέπεια την άλλη μέρα να ξηλωθεί τελείως. Οι οδηγοί που σκάνε με τα δημόσια λεωφορεία σε λακούβες και σαμαράκια, χωρίς να τους νοιάζει, την ίδια ώρα που με το ΙΧ τους πάνε με 10 για να μην πάθει ζημιά.
Μακάρι να ξαναγυρνούσε ο χρόνος και να μπορούσαμε ξανά ως χώρα να αποκτήσουμε ο,τιδήποτε με λεμονοπορτόκαλα και όχι με τρόικες, μνημόνια και ανεργία νέων 60% ...