[Kostas Steyr Hellas]

δεν διαφωνο αλλα μην ξεχναμε οτι ηταν κ πολυ πιο δυνατα τα βολβο..τα ικαρους εβγαζαν μολις 192 αλογα απο 10.350 cm3 ,σε αντιθεση με τα 230,240 δεν θυμαμε ακριβος του βολβο.σωστα?τα ικαρους ειχαν αρκετα εως πολυ ρωπατα μοτερ αλλα στα νιατα τουσ κατεβαζαν ολο το στροφομετρο μεχρι τον κοφτη των 3.000σαλ. αλλα ας μη πω αλλα για τα ικαρια εδω κ ασ μεινουμε στις πολυ ωραιες ιστοριεσ που πολυ ομορφα μας περιγραφεις κ μας γυριζεις πισω σε ωραια χρωνια των 80es!!

[harlek]

Γύρω στο 1993, λογικά επί Σ.ΕΠ., η γραμμή 222 Αθήνα Ζωγράφου απέκτησε B10M (φυσαρμόνικες για κάποιους, "ακορντεόν" κατ' εμέ). Τη γραμμή τη χρησιμοποιούσα εκείνη την εποχή για να ανεβαίνω πανεπιστημιούπολη. Το λεωφορείο ήταν πάντα τίγκα (όταν λέμε τίγκα, τίγκα!) και κάθε φορά ήλπιζα ότι στην τελική ανηφορική ευθεία για το νεκροταφείο θα τα βρει σκούρα και θα αργήσουμε, ώστε να χάσουμε και λίγο μάθημα.
Θυμάμαι μια σχετικά ενδιαφέρουσα διαδρομή. Παρά τον τρομερό κόσμο, έχω καταφέρει να είμαι μπροστά (όρθιος βέβαια), έτοιμος να καβαλήσω τον οδηγό. Η χαρά μου απίστευτη, γιατί μπορώ να είμαι τόσο κοντά στο "πιλοτήριο", έχοντας και τη δικαιολογία ότι και να θέλω να δεν μπορώ να πάω παραπίσω.
Ο οδηγός μία από τις μορφές που σου μένουν, ο Μελ Γκίμπσον σε ελληνική έκδοση. Λεπτός, τζιν, καρώ πουκαμισάκι, μακρύ μαλλί μπούκλα, ίδιος λέμε. Οδηγεί το 18μετρο όχημα με μεγάλη άνεση, έχοντας το αριστερό πόδι καβαλημένο στο "περβάζι" του αριστερού παραθύρου (σίγουρα φαινόταν απ' έξω) και το δεξί του χέρι να παίζει με τέχνη ένα κομπολόι. Αριστερό χέρι στο τιμόνι, και δεξί πόδι στα πεντάλ. Είναι σα να βρίσκεται στο βασίλειό του, τελείως αποκομμένος από το χώρο των πληβείων, όπου επικρατεί το αδιαχώρητο. Κάθε τόσο, το λεωφορείο σταματάει, το κομπολόι μαζεύεται στο δεξί του χέρι και δυο δάχτυλα τεντώνονται φτάνοντας οριακά τα κουμπιά για τις πόρτες 1-2 και ύστερα για τις 3-4. Αναμονή στις στάσεις χωρίς καμιά βιασύνη - όποιος καταφέρει να μπει, ας μπει. Κοίταγμα στον καθρέφτη για να βεβαιωθεί ότι σταμάτησε η κινητικότητα, διαδοχικό πάτημα των ίδιων κουμπιών 1-2 και 3-4 και άφημα το φρένου. Ο δεινόσαυρος έρπει αργά μπροστά, ενώ τη στιγμή που πατάει το γκάζι το κομπολόι έχει αρχίσει να χορεύει και πάλι.

Καθώς ανεβαίνουμε την Λεωφόρο Παπάγου (έτσι λέγεται αν δεν κάνω λάθος ο δρόμος του Ζωγράφου με τη νησίδα στη μέση και τα Goody's), βλέπω ένα Ikarus να περιμένει στο φανάρι για να βγει από έναν λοξό κατηφορικό δρόμο στο αντίθετο ρεύμα (προς Αθήνα). Το λεωφορείο δείχνει να έχει μεγάλη κλίση προς τ' αριστερά, μεγαλύτερη από αυτή που δικαιολογεί η κλίση του δρόμου. Καθώς το δικό μας προχωράει λίγο προς τα πάνω, αποκαλύπτεται ότι το Ikarus έχει σκασμένο (πίτα) το εμπρός αριστερό του λάστιχο. Αμέσως σκέφτομαι: Αν είναι τόσο κοντά στο έδαφος μπροστά αριστερά ο προφυλακτήρας του, πως θα βγει από την κατηφόρα στην ευθεία χωρίς να βρει; Πριν το σκεφτώ, κι ενώ το 222 κινδυνεύει να απομακρυνθεί από το συμβάν, το Ikarus ξεκινάει αργά και προσεκτικά, πλησιάζει την κάθοδο της Λ. Παπάγου, και μ' ένα τρίξιμο σφηνώνει στο δρόμο! Πραγματικά ήθελα να κατέβω να μείνω εκεί να δω τι θ' απογίνει, αλλά δεν το έκανα. (Περνώντας από το σημείο το απόγευμα, το λεωφορείο είχε φύγει αλλά είχε αφήσει μια πολύ μεγάλη "γρατζουνιά" στην άσφαλτο).
Το B10M συνεχίζει την πορεία του προς τα πάνω. Πλέον ο οδηγός έχει αλλάξει στάση, κι έχει κάνει το εξής απίστευτο: Το αριστερό χέρι παραμένει στο βολάν, όπως και το δεξί στο κομπολόι. Όμως όλος του ο κορμός έχει γυρίσει τελείως προς τα δεξιά (σχεδόν προς το πλάι). Το δεξί του πόδι αναπαύεται κάπου (δεν θυμάμαι που) και πατάει τα πεντάλ με το αριστερό! Ήταν πολύ περίεργο να βλέπεις τον οδηγό σε μια τέτοια στάση και το λεωφορείο να συμπεριφέρεται κανονικά, να μην υπάρχει καμία παρενέργεια στο αποτέλεσμα της οδήγησης. Σ' ένα σημείο, ψηλά στην ανηφόρα αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε γιατί ερχόταν άλλο αυτοκίνητο από απέναντι και δε χωρούσαμε (τότε ήταν διπλής κατεύθυνσης ο δρόμος). Εκεί λεω "ε, αποκλείεται να ξαναξεκινήσει". Κι όμως: Ο Γκίμπσον έφερε το μοχλουδάκι στο "1" και, παρότι στην αρχή δυσκολεύτηκε πολύ να κινηθεί τελικά κατάφερε κι έφτασε στην κορυφή. Διασκέδαση τέλος!

[mercedes1988]

Θυμάμαι Δεινόσαυρο στο Α5 απ' το 1995 έως το 1999.

[nikos1991]

Αν και ζωγραφιώτης δεν θυμάμαι να είχαμε δεινόσαυρο στο 222. Είχαν έρθει κάποιοι δοκιμαστικοί, αλλά απογοήτευαν στην Κουσίδου, γιατί απλά δεν χωρούσαν. Ίκαρους είχαμε μέχρι το 94 περίπου, μπορεί και 95 και μετά τα Ν1 που έχουν μείνει και στο 235. Αρθρωτό ξανάσκασε μύτη γύρω στο 2000, για λίγα δρομολόγια δεινοσαυράκι και αμέσως μετά τα GN που έχουμε μέχρι σήμερα. (αφού πια έγινε μονόδρομος η Κουσίδη και το λεωφορείο κατεβαίνει την Ηρ. Πολυτεχνειού) Πολύ πιθανόν επι ΣΕΠ να δρομολογούνταν Δεινόσαυροι και να μην τους θυμάμαι λόγω ηλικίας.. Πάντως τα δεινοσαυρακιά ήταν τα αγαπημένα μου λεωφορεία, μέχρι την εμφάνιση των GN

[mercedes1988]

Έκανα αρκετές διαδρομές με τους Δεινόσαυρους. Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι τη διαδρομή που έκανα με το 450 και το 550 απ΄τη Συγγρού έως τους Αμπελόκηπους και επίσης θυμάμαι την εντύπωση που μου είχαν κάνει τότε, διότι ήταν τεράστια λεωφορεία. Οι γραμμές 450 και 550 είχαν από τότε τεράστια επιβατική κίνηση, διότι εξυπηρετούσαν Σύγγρού,Βασ.Κων/νου,Βασ.Σοφίας και Κηφισίας.

[harlek]

Ωραία λεωφορεία και ωραίες εποχές! Μια φορά επί ΣΕΠ (1993 αν θυμάμαι καλά), γύρω στις 7:30 το πρωί κατεβαίνω με δεινόσαυρο τη Μεσογείων, στο ύψος των Αμπελοκήπων. Το λεωφορείο γεμάτο, τρελή κίνηση στο δρομο και συνεχή ξεκίνα-σταμάτα. Ο οδηγός φαίνεται από τον καθρέφτη σα "κλώνος" του Σον Κόνερυ (μετά που τον είδα όρθιο δεν έμοιαζε και τόσο...). Ανοιχτό ραδιοφωνάκι αρκετά δυνατά για ν' ακούει κι ο κοσμάκης (μια ευγενική προσφορά της 3ης Σ.ΕΠ.) και ο Σον να μη βάζει γλώσσα μέσα, άλλοτε να καλημερίζει κι άλλοτε να σχολιάζει τις ειδήσεις του ραδιοφώνου. Αλλά κι ο κόσμος να ανταποκρίνεται, έχοντας δημιουργήσει ένα πηγαδάκι γύρω του που συζητά όλα τα καυτά θέματα της εποχής, όπως το μποϊκοτάζ του Τράγκα στα ολλανδικά γάλατα, την "υπέρβαση" της Πόλας κ.α.
Κάποια στιγμή και ενώ το λεωφορείο κυλάει με καμιά 10χ.α.ω. προς τα εμπρός, νιώθουμε ένα τράνταγμα και δυνατό φρενάρισμα! Όλοι βουβαίνονται εκτός από το ραδιόφωνο. Μπροστά μας, ένας σκαραβαίος το πίσω μέρος του οποίου έχουμε πολτοποιήσει! Έξαλλος (και έντρομος) μεσήλιξ πετάγεται από το αμάξι φωνάζοντας και βρίζοντας. Τότε ανοίγει τη μπροστινή πόρτα ο Σον, κατεβαίνει στο κάτω σκαλοπάτι και αντεπιτίθεται με το εξής αποστομωτικό επιχείρημα: "Τι φωνάζεις; Άνθρωπος είμαι! Έκανα ένα λάθος! Θα με σκοτώσεις;". Κι αμέσως το πρώην πηγαδάκι τάσσεται στο πλευρό του και αρχίζουν όλοι να βρίζουν τον "άκαρδο" οδηγό του VW που δεν καταλαβαίνει τι τραβάει ο οδηγός όλη μέρα στους δρόμους! Τελικά, οι δυο οδηγοί ηρέμησαν, αντάλλαξαν στοιχεία και συνεχίσαμε...

Άλλο ατύχημα που θυμάμαι πάλι με Β10Μ είναι πάλι στην κάθοδο της μεσογείων, λίγο μετά τη γέφυρα της κατεχάκη. Εδώ όμως δεν υπήρχε κάποιο ενδιαφέρον σκηνικό. Το λεωφορείο μισογεμάτο κατεβαίνει με αρκετή ταχύτητα (40-50χαω). Περνάμε ξυστά δίπλα από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο (το μισό ήταν πάνω στο πεζοδρόμιο) και ξαφνικά ακούγεται ένας θόρυβος από παλιοσίδερα (κανένας κραδασμός ή κίνηση του λεωφορείου όμως). Ο οδηγός σταματάει λίγο πιο κάτω και βλέπουμε την πόρτα του αυτοκινήτου να έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε "άμορφη μάζα σιδερικών" (που λένε και στις ειδήσεις) που μετά βίας κρέμεται από κάποιο μεντεσέ και δεν πέφτει στο δρόμο. Ο αφηρημένος οδηγός την άνοιξε προφανώς ενώ περνούσαμε δίπλα του...

[mercedes1988]

Η γραμμή 420 Πειραιάς-Αγ.Παρασκευή είχε μόνο Δεινόσαυρους? Φαντάζομαι οτι για να πάει απ΄τον Πειραιά στην Αγία Παρασκευή έκανε γύρω στις 2 ώρες, επειδή πέρναγε από Χαλάνδρι, Ν.Φιλαδέλφεια και Λεωφόρο Κηφισού σε άθλια κατάσταση. Μιλάμε για τεράστια διαδρομή.

[abc]

Η γραμμή 420 Πειραιάς-Αγ.Παρασκευή είχε μόνο Δεινόσαυρους?

Ναι, είχε αποκλειστικά Δεινόσαυρους

[pvuccino]

Αγαπημένα Δεινοσαυράκια... θα ήταν το αγαπημένο μου λεωφορείο ever, αν δεν υπήρχαν τα Magirus... και σαν κάτοικος Αγίων Αναργύρων τα "έφαγα στη μάπα" πάρα πολύ, ειδικά με τα 420 και 703! Το 420 τραγωδία, έμπαινες και δεν ήξερες αν θα βγεις! Και μονίμως πηγμένο!! Το 703 πιο light, αφού το παίρναμε απ' την αφετηρία συνηθως! Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο 703 να κάθομαι στη γαλαρία (ήμουνα δεν ήμουνα 7 χρονών) και μόλις έβαινε το λεωφορείο στην Κύπρου και γκάζωνε, στην κυριολεξία σηκωνόμουν απ' το κάθισμα μου στον αέρα και ξαναπροσγειωνόμουν!! (ήμουν και πιο ελαφρύς τότε!) Το τι τράνταγμα έπεφτε στις λακούβες δεν περιγράφεται! Επίσης τους θυμάμαι χαρακτηριστικά το καλοκαίρι στο 305 που παίρναμε για να πάμε στη Λούτσα για μπάνιο! Μιλάμε για καθαρά υπεραστικό ταξίδι τότε, περνάγαμε από βουνά και λαγκάδια και κάναμε πάνω από 2 ώρες! Και τις γνωστές ταμπέλες-ανέκδοτο που είχαν μπει από τη δεκαετία του 80 στη λεωφόρο Σπάτων "Είσοδος 1 Αερολιμένα Αθηνών", "Είσοδος 2" κτλ. Κι όλα αυτά μες στο δάσος βέβαια!! Αυτό ήταν ταξίδι. 420 μέχρι Αγ.Παρασκευή κι απο κει 305! Αν και καμιά φορά πηγαίναμε Θησείο και το παίρναμε απ' την αφετηρία για να κάτσουμε! Στην επιστροφή όμως στάνταρ 420! Επίσης θυμάμαι πολύ καθαρά τη χαρά που έκανα όταν μπήκαν δεινόσαυροι στο 024!! Μάλιστα μου έκανε εντύπωση, γιατί νόμιζα ότι δε θα χωρούσαν στα στενά των Κάτω Πατησίων και γι' αυτό δεν τα είχαν βάλει και παλιότερα, μιας και η συγκεκριμένη γραμμή πάντα στέναζε απ' τον κόσμο! Αλλά τελικά χώρεσαν. Κολλούσε βέβαια στάνταρ στη γωνία Παπαντωνίου και Κουρτίδου, αλλά πάντα ξεκόλλαγε!

[g1973tony]

Γύρω στο 1993, λογικά επί Σ.ΕΠ., η γραμμή 222 Αθήνα Ζωγράφου απέκτησε B10M (φυσαρμόνικες για κάποιους, "ακορντεόν" κατ' εμέ). Τη γραμμή τη χρησιμοποιούσα εκείνη την εποχή για να ανεβαίνω πανεπιστημιούπολη. Το λεωφορείο ήταν πάντα τίγκα (όταν λέμε τίγκα, τίγκα!) και κάθε φορά ήλπιζα ότι στην τελική ανηφορική ευθεία για το νεκροταφείο θα τα βρει σκούρα και θα αργήσουμε, ώστε να χάσουμε και λίγο μάθημα.
Θυμάμαι μια σχετικά ενδιαφέρουσα διαδρομή. Παρά τον τρομερό κόσμο, έχω καταφέρει να είμαι μπροστά (όρθιος βέβαια), έτοιμος να καβαλήσω τον οδηγό. Η χαρά μου απίστευτη, γιατί μπορώ να είμαι τόσο κοντά στο "πιλοτήριο", έχοντας και τη δικαιολογία ότι και να θέλω να δεν μπορώ να πάω παραπίσω.
Ο οδηγός μία από τις μορφές που σου μένουν, ο Μελ Γκίμπσον σε ελληνική έκδοση. Λεπτός, τζιν, καρώ πουκαμισάκι, μακρύ μαλλί μπούκλα, ίδιος λέμε. Οδηγεί το 18μετρο όχημα με μεγάλη άνεση, έχοντας το αριστερό πόδι καβαλημένο στο "περβάζι" του αριστερού παραθύρου (σίγουρα φαινόταν απ' έξω) και το δεξί του χέρι να παίζει με τέχνη ένα κομπολόι. Αριστερό χέρι στο τιμόνι, και δεξί πόδι στα πεντάλ. Είναι σα να βρίσκεται στο βασίλειό του, τελείως αποκομμένος από το χώρο των πληβείων, όπου επικρατεί το αδιαχώρητο. Κάθε τόσο, το λεωφορείο σταματάει, το κομπολόι μαζεύεται στο δεξί του χέρι και δυο δάχτυλα τεντώνονται φτάνοντας οριακά τα κουμπιά για τις πόρτες 1-2 και ύστερα για τις 3-4. Αναμονή στις στάσεις χωρίς καμιά βιασύνη - όποιος καταφέρει να μπει, ας μπει. Κοίταγμα στον καθρέφτη για να βεβαιωθεί ότι σταμάτησε η κινητικότητα, διαδοχικό πάτημα των ίδιων κουμπιών 1-2 και 3-4 και άφημα το φρένου. Ο δεινόσαυρος έρπει αργά μπροστά, ενώ τη στιγμή που πατάει το γκάζι το κομπολόι έχει αρχίσει να χορεύει και πάλι.

Καθώς ανεβαίνουμε την Λεωφόρο Παπάγου (έτσι λέγεται αν δεν κάνω λάθος ο δρόμος του Ζωγράφου με τη νησίδα στη μέση και τα Goody's), βλέπω ένα Ikarus να περιμένει στο φανάρι για να βγει από έναν λοξό κατηφορικό δρόμο στο αντίθετο ρεύμα (προς Αθήνα). Το λεωφορείο δείχνει να έχει μεγάλη κλίση προς τ' αριστερά, μεγαλύτερη από αυτή που δικαιολογεί η κλίση του δρόμου. Καθώς το δικό μας προχωράει λίγο προς τα πάνω, αποκαλύπτεται ότι το Ikarus έχει σκασμένο (πίτα) το εμπρός αριστερό του λάστιχο. Αμέσως σκέφτομαι: Αν είναι τόσο κοντά στο έδαφος μπροστά αριστερά ο προφυλακτήρας του, πως θα βγει από την κατηφόρα στην ευθεία χωρίς να βρει; Πριν το σκεφτώ, κι ενώ το 222 κινδυνεύει να απομακρυνθεί από το συμβάν, το Ikarus ξεκινάει αργά και προσεκτικά, πλησιάζει την κάθοδο της Λ. Παπάγου, και μ' ένα τρίξιμο σφηνώνει στο δρόμο! Πραγματικά ήθελα να κατέβω να μείνω εκεί να δω τι θ' απογίνει, αλλά δεν το έκανα. (Περνώντας από το σημείο το απόγευμα, το λεωφορείο είχε φύγει αλλά είχε αφήσει μια πολύ μεγάλη "γρατζουνιά" στην άσφαλτο).
Το B10M συνεχίζει την πορεία του προς τα πάνω. Πλέον ο οδηγός έχει αλλάξει στάση, κι έχει κάνει το εξής απίστευτο: Το αριστερό χέρι παραμένει στο βολάν, όπως και το δεξί στο κομπολόι. Όμως όλος του ο κορμός έχει γυρίσει τελείως προς τα δεξιά (σχεδόν προς το πλάι). Το δεξί του πόδι αναπαύεται κάπου (δεν θυμάμαι που) και πατάει τα πεντάλ με το αριστερό! Ήταν πολύ περίεργο να βλέπεις τον οδηγό σε μια τέτοια στάση και το λεωφορείο να συμπεριφέρεται κανονικά, να μην υπάρχει καμία παρενέργεια στο αποτέλεσμα της οδήγησης. Σ' ένα σημείο, ψηλά στην ανηφόρα αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε γιατί ερχόταν άλλο αυτοκίνητο από απέναντι και δε χωρούσαμε (τότε ήταν διπλής κατεύθυνσης ο δρόμος). Εκεί λεω "ε, αποκλείεται να ξαναξεκινήσει". Κι όμως: Ο Γκίμπσον έφερε το μοχλουδάκι στο "1" και, παρότι στην αρχή δυσκολεύτηκε πολύ να κινηθεί τελικά κατάφερε κι έφτασε στην κορυφή. Διασκέδαση τέλος!

Το Ikarus στο οποίο αναφέρεσαι (εάν δεν ήταν εκτός υπηρεσίας) εκτελούσε το δρομολόγιο 140 ΠΟΛΥΓΩΝΟ-ΓΛΥΦΑΔΑ προς Γλυφάδα και περίμενε στο φανάρι της Αλ.Παναγούλη με την Λεωφ.Αλ.Παπάγου. Η συγκεκριμένη γραμμή πρωτοκυκλοφόρησε αρχές Ιουνίου 1993 και για τα πρώτα χρόνια λειτουργίας της είχε κοινή αφετηρία με το 224 στο Πολύγωνο ενώ, στην διαδρομή προς Γλυφάδα, δεν περνούσε από το νοσοκομεία Παίδων και το Λαϊκό, αλλά καθώς κατέβαινε την Κοκκινοπούλου έστριβε αριστερά στην Αλ.Παναγούλη, κατόπιν δεξιά στην Αλ.Παπάγου και αριστερά στην Ούλωφ Πάλμε για να συνεχίσει Υμηττού κλπ.
Στο φανάρι όπως αναγράφεις η οδός Αλ.Παναγούλη είναι αρκετά κατηφορική με αποτέλεσμα ακόμα και τα ψηλά Ikarus να έχουν πρόβλημα να στρίψουν ακόμα και χωρίς σκασμένο ελαστικό-έχει συμβεί να είμαι εντός του λεωφορείου (όχι στο περιστατικό που αναφέρεις) και να βρει στον δρόμο κατά την διάρκεια της στροφής. Αρχικά στην γραμμή είχαν δρομολογηθεί Magirus. Τα Mercedes 0405Ν που δρομολογήθηκαν τελικά στην γραμμή, πολύ οριακά δεν έβρισκαν στρίβοντας από την Παναγούλη στην Παπάγου και ίσως και αυτό να ήταν ένας από τους λόγους που τροποποιήθηκε η διαδρομή τους προς Γλυφάδα : αρχικά ..Κοκκινοπούλου αριστερά σε Αλ.Παναγούλη, δεξιά σε Παπάγου, αριστερά σε Ούλωφ Πάλμε κλπ σε ..Κοκκινοπούλου δεξιά Ηφαιστίωνος, Πλατεία Ελευθερίας Γουδή, Λοχαγού Σπηλιωτοπούλου,Θηβών, δεξιά Μικράς Ασίας, Παπαδιαμαντοπούλου, αριστερά Μιχαλακοπούλου, αριστερά Ιλισίων, δεξιά Νυμφαίου, Γρηγ.Αυξεντίου και δεξιά Ούλωφ Πάλμε κλπ.