Για μένα, τρόλει ίσον ZiU. Τα καινούργια δεν τα πρόλαβα, χώρια που τις λίγες φορές που μπήκα μου φάνηκαν σαν αθόρυβα λεωφορεία. Ενώ το ZiU, ήταν τρόλει! Αναρτήσεις εντελώς κούτσουρο (νομίζω είχαν συνδυασμό από σούστες και αεροθαλάμους), μα ευτυχώς τα καθίσματα ήταν τόσο μαλακά (με ελατήρια) που όσοι κάθονταν δεν υπέφεραν. Αγαπημένη θέση, βέβαια, η κολλητή στην μικρή μπροστινή πόρτα. Από εκεί μπορούσες να βλέπεις καθαρά τον οδηγό να δίνει αγώνα για να μετακινήσει το όχημα. Το γκάζι είχε μια τεράστια διαδρομή και από την κίνησή του καταλάβαινες ότι στην ουσία είναι ένας επιλογέας ωμικής αντίστασης, που ρύθμιζε πολύ "χοντρικά" την ισχύ. Επίσης, έχω την εντύπωση πως όταν ο οδηγός το άφηνε, το τρόλει δεν έκοβε, αλλά συνέχιζε με την ίδια ισχύ, μέχρι να πατήσει το φρένο. Το πεντάλ του φρένου ήταν αριστερά από την κολώνα του τιμονιού, το πατουσες με το αριστερό πόδι και πρέπει να ήταν εξαιρετικά ευαίσθητο. Με το κάθισμα τύπου "καρέκλα θερινού σινεμά των 80s" να ανεβοκατεβαίνει ανεξέλεγκτα, είναι ένας άθλος που οι οδηγοί μπορούσαν να φρενάρουν έστω και με τον τρόπο που φρέναραν.
Θυμάμαι μια διαδρομή μου, νομίζω με το "13" κάπου στο Γαλάτσι, Πάσχα του 2000. Για το 2000 δεν ειμαι σίγουρος, αλλά για το Πάσχα είμαι, γιατί εκτός από το κλασικό "τσαντάκι" στο χώρο πίσω από το παρμπρίζ υπήρχε κι ένα τσουρέκι με πασχαλινό αυγό σε νάυλον! Εν πάση περιπτώσει. Το τρόλει σχεδόν άδειο κι εγώ στην αγαπημένη μου θέση. Ξαφνικά, σε κάποιο δρόμο του Γαλατσίου μας φεύγει η μία κεραία. Ψιθυριστά καντίλια (παρά τις άγιες μέρες) από τον οδηγό, ο οποίος κατεβαίνει να την ξαναβάλει. Μετά από αρκετή ώρα ξαναμπαίνει μέσα, αλλά τώρα οι χριστοπαναγίες είναι πιο έντονες: Η κεραία έχει μπλοκάρει σε κλαδιά δέντρων και είναι αδύνατο να κατέβει για να μπει στη γραμμή. Το τρόλει πρέπει με κάποιο τρόπο να κινηθεί προς τα πίσω. Πάνω που εγώ πιστεύω ότι κολλήσαμε για τα καλά, ο οδηγός βγάζει ένα παλούκι που υπηρχε κρυμμένο κάτω από την "καρέκλα" του και το χώνει στην υποδοχή μιας κάθετης "κολώνας" που αν θυμάμαι καλά βρισκόταν πίσω δεξιά του. Γυρίζει με δύναμη το παλούκι και (όπως κατάλαβα από το αποτέλεσμα) βάζει "όπισθεν"! Μετά πατάει κάτι διακόπτες που (επίσης όπως κατάλαβα από το αποτέλεσμα) ενεργοποίησαν την κίνηση με μπαταρίες (μέχρι τότε δε φανταζόμουν ότι το τρόλει έχει όπισθεν, ούτε ότι μπορεί να κινηθεί αυτόνομα). Ύστερα, αρχίζει να "τρομπάρει" με μανία το γκάζι και ω του θαύματος το τρόλει αρχίζει να κινείται πάρα πολύ αργά προς τα πίσω. Έτσι ξεμπλόκαρε η κεραία και έληξε το συμβάν.
Μια άλλη φορά είχαμε ένα αστείο περιστατικό στην Πατησίων,νομίζω κοντά στην πλατεία Κολιάτσου. Κατεύθυνση προς κέντρο. Ξαφνικά, φεύγει η κεραία. Η γνωστή διαδικασία - ο οδηγός κατεβαίνει και την ξαναβάζει. Έλα όμως που το τρόλει δεν έλεγε να περπατήσει! Παρόλα αυτά, ο οδηγός πρέπει να το είχε ξαναπάθει, γιατί δεν το έβαλε κάτω: Πηγαίνει δεξιά στα σκαλάκια της μπροστά πόρτας και ανοίγει ένα μεταλλικό κάλυμμα με μια μικρή ταμπελίτσα: "Μην ανοίγετε με σηκωμένες κεραίες". Αρχίζει να πειράζει κάτι μέσα εκεί (δυστυχώς από εκεί που καθόμουν δεν μπορούσα να δω τι) μέχρι που κάποια στιγμή ακούγεται ένα "τσαφ" και τον τινάζει το ρεύμα (ελαφρώς, όπως αποδείχθηκε)! Έξαλλος ο οδηγός αρχίζει χριστοπαναγίες, ενώ κάποιοι επιβάτες (το τρόλει ήταν τίγκα) αρχίζουν να κατεβαίνουν, μη βλέποντας φως στην εξέλιξη. Ο οδηγός ξαναδοκιμάζει μπας και το τρόλει περπατήσει μετά την (επώδυνη) επέμβασή του, αλλά τίποτα, νεκρό. Πίσω μας έχει έρθει ένα άλλο τρόλει και περιμένει. Ο οδηγός μας ξαναβγαίνει έξω και συζητά κάτι με τον οδηγό του άλλου τρόλει. Μετά από λίγο, μπαίνει μέσα και κάθεται στη θέση του. Κλείνει τις πόρτες. Το πίσω τρόλει ξεκινά και μας τρακάρει (!!) με περίπου 5χ.α.ω.! Το δικό μας τινάζεται μπροστά, "ξυπνάει" και συνεχίζουμε κανονικά τη διαδρομή μας!
Όσο απίστευτη κι ακούγεται αυτή η τακτική δεν πρέπει να ήταν και τόσο σπάνια. Φίλος μου έχει δει κι αυτός με τα μάτια του ακριβώς ανάλογο σκηνικό.
Θυμάμαι μια διαδρομή μου, νομίζω με το "13" κάπου στο Γαλάτσι, Πάσχα του 2000. Για το 2000 δεν ειμαι σίγουρος, αλλά για το Πάσχα είμαι, γιατί εκτός από το κλασικό "τσαντάκι" στο χώρο πίσω από το παρμπρίζ υπήρχε κι ένα τσουρέκι με πασχαλινό αυγό σε νάυλον! Εν πάση περιπτώσει. Το τρόλει σχεδόν άδειο κι εγώ στην αγαπημένη μου θέση. Ξαφνικά, σε κάποιο δρόμο του Γαλατσίου μας φεύγει η μία κεραία. Ψιθυριστά καντίλια (παρά τις άγιες μέρες) από τον οδηγό, ο οποίος κατεβαίνει να την ξαναβάλει. Μετά από αρκετή ώρα ξαναμπαίνει μέσα, αλλά τώρα οι χριστοπαναγίες είναι πιο έντονες: Η κεραία έχει μπλοκάρει σε κλαδιά δέντρων και είναι αδύνατο να κατέβει για να μπει στη γραμμή. Το τρόλει πρέπει με κάποιο τρόπο να κινηθεί προς τα πίσω. Πάνω που εγώ πιστεύω ότι κολλήσαμε για τα καλά, ο οδηγός βγάζει ένα παλούκι που υπηρχε κρυμμένο κάτω από την "καρέκλα" του και το χώνει στην υποδοχή μιας κάθετης "κολώνας" που αν θυμάμαι καλά βρισκόταν πίσω δεξιά του. Γυρίζει με δύναμη το παλούκι και (όπως κατάλαβα από το αποτέλεσμα) βάζει "όπισθεν"! Μετά πατάει κάτι διακόπτες που (επίσης όπως κατάλαβα από το αποτέλεσμα) ενεργοποίησαν την κίνηση με μπαταρίες (μέχρι τότε δε φανταζόμουν ότι το τρόλει έχει όπισθεν, ούτε ότι μπορεί να κινηθεί αυτόνομα). Ύστερα, αρχίζει να "τρομπάρει" με μανία το γκάζι και ω του θαύματος το τρόλει αρχίζει να κινείται πάρα πολύ αργά προς τα πίσω. Έτσι ξεμπλόκαρε η κεραία και έληξε το συμβάν.
Μια άλλη φορά είχαμε ένα αστείο περιστατικό στην Πατησίων,νομίζω κοντά στην πλατεία Κολιάτσου. Κατεύθυνση προς κέντρο. Ξαφνικά, φεύγει η κεραία. Η γνωστή διαδικασία - ο οδηγός κατεβαίνει και την ξαναβάζει. Έλα όμως που το τρόλει δεν έλεγε να περπατήσει! Παρόλα αυτά, ο οδηγός πρέπει να το είχε ξαναπάθει, γιατί δεν το έβαλε κάτω: Πηγαίνει δεξιά στα σκαλάκια της μπροστά πόρτας και ανοίγει ένα μεταλλικό κάλυμμα με μια μικρή ταμπελίτσα: "Μην ανοίγετε με σηκωμένες κεραίες". Αρχίζει να πειράζει κάτι μέσα εκεί (δυστυχώς από εκεί που καθόμουν δεν μπορούσα να δω τι) μέχρι που κάποια στιγμή ακούγεται ένα "τσαφ" και τον τινάζει το ρεύμα (ελαφρώς, όπως αποδείχθηκε)! Έξαλλος ο οδηγός αρχίζει χριστοπαναγίες, ενώ κάποιοι επιβάτες (το τρόλει ήταν τίγκα) αρχίζουν να κατεβαίνουν, μη βλέποντας φως στην εξέλιξη. Ο οδηγός ξαναδοκιμάζει μπας και το τρόλει περπατήσει μετά την (επώδυνη) επέμβασή του, αλλά τίποτα, νεκρό. Πίσω μας έχει έρθει ένα άλλο τρόλει και περιμένει. Ο οδηγός μας ξαναβγαίνει έξω και συζητά κάτι με τον οδηγό του άλλου τρόλει. Μετά από λίγο, μπαίνει μέσα και κάθεται στη θέση του. Κλείνει τις πόρτες. Το πίσω τρόλει ξεκινά και μας τρακάρει (!!) με περίπου 5χ.α.ω.! Το δικό μας τινάζεται μπροστά, "ξυπνάει" και συνεχίζουμε κανονικά τη διαδρομή μας!
Όσο απίστευτη κι ακούγεται αυτή η τακτική δεν πρέπει να ήταν και τόσο σπάνια. Φίλος μου έχει δει κι αυτός με τα μάτια του ακριβώς ανάλογο σκηνικό.