[harlek]

Θεϊκά λεωφορεία. Αυτά μαζί με τα Ίκαρους τα έφαγα με το κουτάλι τη διετία 91-93. Θυμάμαι ότι μπροστά στα Ίκαρους είχαν σαφώς πιο άνετη ανάρτηση, ήταν πολύ πιο αθόρυβα και πολύ πιο γρήγορα, παρά τα 18 τους μέτρα (όμως είχαν πιο μικρά και πιο αβολα επίπεδα ξύλινα καθίσματα σε σχέση με τα βαθουλωτά των Ikarus). Τον ήχο τους τον έχω ακόμα στα αυτιά μου! Όπως και την υστέρηση του αυτόματου κιβωτίου όταν περνούσε από πρώτη σε δευτέρα (οι άλλες αλλαγές γινόντουσαν πιο ομαλά). Ανέβαζε στροφές η πρώτη, και μετά το κενό. Αν ο οδηγός ήταν μάγκας και άφηνε λίγο το γκάζι, η δευτέρα έμπαινε μετά από λίγο, γλυκά. Αν δεν ήταν και δεν άφηνε το γκάζι, το μοτέρ ανέβαζε στροφές χωρίς φορτίο και λίγο μετά έμπαινε η δευτέρα με ένα τίναγμα.
Θυμάμαι τη θέση οδήγησης, όπως φαινόταν από το κάθισμα δίπλα στην μπροστινή πόρτα. Η μπάρα συνήθως κατεβασμένη να κουνιέται πέρα δώθε από τις επιταχύνσεις και τις επιβραδύνσεις. Το τιμόνι αρκετά "κάθετο" στον οδηγό - καμία σχέση με το οριζόντιο των τρόλλει ή των Ikarus. Κόρνα στο κέντρο του (συχνά με πρόσθετο κουμπί πατέντα, σαν κι αυτό που άνοιγε τις πόρτες των Ikarus) και μίζα με κλειδί (!), κάτι που μου φαινόταν εξαιρετικά μοντέρνο και "αυτοκινητιστικό".
Μπροστά απ' το τιμόνι, ορατό από τη θέση "κλειδί" που προσπαθούσα να πιάνω, το στροφόμετρο και, αν θυμάμαι καλά ένα τεράστιου μεγέθους κόκκινο φως (χειρόφρενο; ). Κάπου δεξιά ο μοχλός του σασμάν με ταμπελάκι ZF και επιλογές R N D 1 2 3 4 (είχε και Park?). Πιο κάτω ένα πράσινο ορθογώνιο κουμπί με μια λάμπα. Δεξιά κουμπιά-φωτάκια για τις πόρτες κι από πάνω πέντε κουμπιά δύο θέσεων με κάτι βελάκια που ποτέ δεν κατάλαβα που χρησίμευαν. Όλα αυτά πάνω σ' ενα ταμπλό που χοροπηδούσε στις λακκούβες σε ρυθμούς άσχετους από εκείνους της "καρέκλας" του ατάραχου οδηγού...

Θυμάμαι μια φορά, στο 416 (Ακαδημία-Χολαργός) να κατεβαίνουμε προς κέντρο. Εγώ στην αγαπημένη μου θέση κι οδηγός ζόρικος, σοβαρός 45άρης με Rayban γυαλί καθρέφτη! Από την όλη συμπεριφορά του στο δρόμο και τις στάσεις φαίνεται ότι βιάζεται. Κατεβαίνουμε τη Μεσογείων, ύψος Αμπελόκηπων. Ήταν τότε που γινόταν η μονοδρόμηση που σήμερα οδηγεί στο "τρίγωνο του διαβόλου" (Μεσογείων-Φειδιππίδου). Κανονικά το λεωφορείο έκανε λοξά δεξιά στη Φειδιππίδου, έκοβε τη Βασιλίσσης Σοφίας και περνούσε απεναντι Αλεξάνδρας. Απο κίνηση Ο ΧΑΜΟΣ. Τα πάντα ακίνητα, οι οδηγοί τελείως απροσάσρμοστοι στις κυκλοφοριακες αλλαγες. Ο οδηγός βιάζεται και αποφασίζει ότι δεν μπορεί να περιμένει. Δεν κόβει λοξά δεξιά, παίρνει πρωτοβουλία και συνεχίζει ίσια Μεσογείων προς το "Γαλαξία" (τότε ήταν διπλής κατεύθυνσης). Στο τέλος κάνει στο φανάρι δεξιά και βγαίνει Βασιλίσσης Σοφίας, μα τώρα πρέπει να κάνει γρήγορα αμέσως αριστερά στο φανάρι προς Αλεξάνδρας! Όντως, κόβει με τσαμπουκά την κυκλοφορία και σύντομα βρισκόμαστε στο τέλος μιας ουράς αυτοκινήτων, που περιμένουν το φανάρι για να πάνε αριστερά. Η ουρά ειναι μεγάλη, θέλουμε τουλάχιστον 2 φανάρια για να περάσουμε με αυτό το χαμό. Ξαφνικά, ο οδηγός κοιτάζει το δεξί καθρέφτη, γυρίζει το τιμόνι τέρμα δεξιά με το ένα χέρι και ανοίγει όλο το γκάζι. Ο δεινόσαυρος ανεβάζει στροφές και ανοίγεται δεξιότερα, ενώ ταυτόχρονα ο οδηγός κατεβάζει το μοχλό του κιβωτίου στο "2". Το ξεχειλισμένο από κόσμο λεωφορείο επιταχύνει δυνατά, κρεμάει για λίγο στην αλλαγή σε 2α, μα σύντομα επανέρχεται. Περνάει από δεξιά όλα τα αυτοκίνητα που περιμένουν και τη στιγμή που φτάνει στο φανάρι ανάβει πράσινο (για αριστερα). Με "σκασμένη" δευτέρα ο δεινόσαυρος στρίβει προς Αλεξάνδρας, έχοντας γλιτώσει με το έτσι θέλω τουλάχιστον 10-12 λεπτα! (βέβαια, πηδήξαμε και μία στάση, κάτι που προκάλεσε τη δυσφορία ορισμένων!)

Μια άλλη φορά, πάλι στο ίδιο δρομολόγιο, οδηγός είναι ένα νέο παιδί. Εγώ τότε ήμουν 16, οπότε για να μου φαινόταν νέος, θα ταν δε θα ταν 25! Η Ιπποκράτους παραδόξως άδεια και ο νεαρός έχει λυσσάξει! Το λεωφορείο δείχνει πολύ γρήγορο ακόμα και με τα μέτρα των δεινόσαυρων. Ο κινητήρας στις ψηλές στροφές βγάζει έναν σφύριγμα τουρμπίνας που δεν είχα ξανακουσει. Είχε κατι το διαφορετικό άραγε το συγκεκριμένο B10M ή ο "μικρός" το έκανε να σφυρίζει έτσι; Ποτέ δεν έμαθα. Ωστόσο το κατέβασμα εκείνο το θυμάμαι ακόμα, γιατί εκτός από μεγάλες ταχύτητες (πρέπει να χτυπήσαμε 70άρια) κάθε λίγο είχαμε και απότομα φρεναρίσματα. Οι λιγοστοί επιβάτες κάθονται, σχεδόν τρομοκρατημένοι! Κάποιες γριούλες έχουν κάνει συμμαχία και κάτι λένε μεταξύ τους, ίσως και να προσεύχονται! Τελικά φτάνουμε Ακαδημίας, περνάμε το φανάρι οριακά και το λεωφορείο στρίβει με ταχύτητα αριστερά στον παράδρομο με τις αφετηρίες. Ο νεαρός απτόητος, ανεβαίνει με ταχύτητα μέχρι τη Σίνα, όπου είναι το τέρμα. Οι περισσότεροι επιβάτες έχουν σηκωθεί πιστεύοντας ότι το μαρτυριό τους τελείωσε. Κι όμως. Ένας πεζός πετάγεται πίσω από σταθμευμένο λεωφορείο και ο οδηγός κοκκαλώνει! 2-3 επιβάτες πέφτουν κάτω, ενώ το δεινόσαυρος ακινητοποιείται με ένα βαρύ βουιτό των φρένων και ένα παράξενο κούνημα δεξιά αριστερά στην άρθρωσή του! Ο οδηγός πάντως δε μάσησε, ακόμα και τα τελευταία 20 μέτρα που απέμεναν ως το τέρμα, με τέρμα γκάζι τα πήγε!
Έχω την αίσθηση πως το B10M ήταν η Ferrari των λεωφορείων της εποχής. Αντε να το κάνει αυτό με Ikarus και το μοχλό "αναδευτήρα" (θυμάμαι οδηγούς να ξεκινούν με τρίτη, σε κατηφόρα ακόμα και με τετάρτη, μπας και γλιτώσουν καμιά αλλαγή!)