[garvanitis]

Ανοίγω αυτό το θρεντ καθώς ψάχνοντας πληροφορίες για τις συγκοινωνίες των νησιών ανακάλυψα ότι στην Μάλτα κυκλοφορούν/κυκλοφορούσαν 3 λεωφορεία Volvo κατασκευής Σαρακάκη, αυτό, αυτό κι αυτό.

Από αυτά μόνο το όχημα με πινακίδες BUS-421 κυκλοφορεί ακόμα όπως αναφέρεται εδώ. Ένα από αυτά, το όχημα με πινακίδες BUS-426 κάηκε τον Γενάρη.

Τα Volvo του Σαρακάκη για την Μάλτα είναι δεξιοτίμονα και έχουν μόνο μία πόρτα μπροστά.

Τις φωτογραφίες τις βρήκα στην σελίδα http://maltabuses.piwigo.com/

Γενικά απ' ότι διάβασα είχαν τρεχάματα με την Arriva καθώς δεν τήρησε τις υποχρεώσεις της και τελικά κηρύχτηκε έκπτωση στα τέλη του 2013. Να αναφέρω ότι η Arriva είχε φέρει στην Μάλτα Citaro αρθρωτά, τα οποία παλιότερα κυκλοφορούσαν στο Λονδίνο (τρία από αυτά κάηκαν στην Μάλτα). Έχει αποφασιστεί από τον Γενάρη να εκτελεί δρομολόγια η εταιρία Autobuses Urbanos de León, προσωρινά τα λεωφορεία στην Μάλτα ξαναπέρασαν στην ιδιοκτησία του δημοσίου.

Σύμφωνα με τα όσα γνωρίζω τα μαλτέζικα B7RLE κατασκευής Σαρακάκη ήταν πέντε. Κυκλοφόρησαν το 2003 με το παλιό συγκοινωνιακό καθεστώς (κάτι σαν ΚΤΕΛ) στα πλαίσια ενός προγράμματος ανανέωσης του τροχαίου υλικού με χαμηλοδάπεδα λεωφορεία. Μαζί τους κυκλοφόρησαν αρκετά King Long και BMC καθώς και κάποια Dennis Dart SLF, Solaris Valetta, Scarnif, και ένα Optare (ίσως και κάποια ακόμη που μου διαφεύγουν). Όλα τα λεωφορεία στην Μάλτα έχουν μόνο μια πόρτα μπροστά με εξαίρεση τα παλιότερα τα οποία την έχουν στη μέση (για την ακρίβεια ΔΕΝ έχουν πόρτα!!!)

Όταν η Arriva ανέλαβε το έργο των συγκοινωνιών στο νησί τον Ιούλιο του 2011 είχε δέσμευση να δρομολογήσει οχήματα Euro5. Εξαιτίας όμως του κακού προγραμματισμού των αναγκών τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την Arriva Malta χρειάστηκε να δρομολογηθούν επιπλέον λεωφορεία και να τροποποιηθούν αρκετές γραμμές - σχεδόν από την πρώτη μέρα φανήκαν τα προβλήματα. Έτσι οι πρόσθετες ανάγκες σε οχήματα αρχικά καλύφθηκαν από λεωφορεία που ήρθαν από τη Ηνωμένο Βασίλειο ενώ στη συνέχεια αγοράστηκαν κάποια χαμηλοδάπεδα του 2003 που ήταν σε καλή κατάσταση και κάλυπταν τις βασικές προδιαγραφές (πολλά λεωφορεία που ήταν σε εξαιρετική κατάσταση δεν προτιμήθηκαν γιατί είχαν μηχανικό σαζμάν).

Από τα B7RLE του Σαρακάκη τουλάχιστον τρία πέρασαν στην Arriva και σύμφωνα με τις πληροφορίες μου κυκλοφορούν ακόμη - πλην του καμμένου φυσικά.

Ο κακός σχεδιασμός του δικτύου και η ελλειπής συνενόηση με τις τοπικές αρχές είχαν ως αποτέλεσμα το ένα πρόβλημα να διαδέχεται το άλλο από την πρώτη κιόλας ημέρα. Αθροιστικά με τις υψηλές προσδοκίες που καλιέργησε η εταιρία αναφορικά με την ποιότητα της μεταφοράς από μέρους της έκανε τα πράγματα πολύ χειρότερα. Αν και αρχικά η Arriva είχε δεσμευτεί να προσλάβει τους οδηγούς της ATP πολλοί από αυτούς προτίμησαν να ασχοληθούν με άλλες δραστηριότητες (εξάλλου οι περισσότεροι ιδιοκτήτες-οδηγοί είχαν και άλλες δουλειές πλην των λεωφορείων, κυρίως στον αγροτικό και τον τουριστικό κλάδο). Οι ελλείψεις στο προσωπικό κίνησης είχαν ως αποτέλεσμα την περιστολή των εκτελούμενων δρομολογίων παρά την μετακίνηση οδηγών από άλλες περιοχές όπου δραστηριοποιείται η εταιρία. Η έλλειψη στεγάστρων στις κεντρικές αφετηρίες στην Valetta και η μη λειτουργία αρχικά της τηλεματικής έκαναν την κατάσταση ακόμη χειρότερη για τους επιβάτες. Και σαν να μην έφτανε αυτό ο κακός σχεδιασμός των δρομολογίων από το Υπουργείο Μεταφορών της Μάλτας που ανάγκαζε τα λεωφορεία να διέρχονται από δρόμους που ήταν σχεδόν αδύνατο να περάσουν (ειδικά τα αρθρωτά) έδωσε το τελειωτικό χτύπημα. Οι καθυστερήσεις στην εκτέλεση των δρομολογίων κορυφώθηκαν ακόμα και σε γραμμές κορμούς όπου τα λεωφορεία εμφάνιζαν χρονοαποστάσεις ακόμη και δύο ωρών αντί των προβλεπόμενων δεκάλεπτων.

Σταδιακά στους πρώτους μήνες τα παραπάνω προβλήματα άρχισαν σιγά σιγά να διευθετούνται όμως το επιβατικό κοινό έχασε την εμπιστοσύνη του στο νέο συγκοινωνιακό σύστημα και άρχισε να στρέφεται όλο και περισσότερο σε άλλα μέσα. Εκτός από τα ΙΧ και τα ταξί οι ιδιοκτήτες των minivans άρχισαν να τα δρομολογούν σε παράλληλες γραμμές με αυτές της Arriva με το ίδιο αντίτιμο εισιτηρίου αποσπώντας σημαντικό μερίδιο από το επιβατικό κοινό. Η κυβέρνηση αντί να απαγορεύσει ή έστω να περιορίσει την "πειρατεία" αυτή επέβαλε σειρά προστίμων στην εταιρία ακόμα και για λάθη για τα οποία ευθυνόταν η ίδια... Μέσα σε αυτό το περιβάλλον με τεράστια λειτουργικά έξοδα και τα έσοδα να μειώνονται διαρκώς άρχισε από μέρους της διοίκησης της εταιρίας να μελετάται η απεμπλοκή της από την συγκοινωνία της Μάλτας. Στις 31 Δεκεμβρίου του 2013 η Arriva Malta παραχώρησε το ενεργητικό της στην κυβέρνηση της Μάλτας και αποχώρησε έχοντας καταγράψει ζημιές περίπου 50.000.000€ (δεν κυρήχθηκε ποτέ όμως έκπτωτη).

Τα λεωφορεία και το μεταφορικό έργο πέρασαν από την 1η Ιανουαρίου του 2014 στο μαλτέζικο Δημόσιο το οποίο και ανέλαβε το συγκοινωνιακό έργο προσωρινά μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες ανάθεσης στον πρώτο επιλαχόντα υπεργολάβο. Οι διαπραγματεύσεις ολοκληρώθηκαν τον περασμένο Οκτώβριο και με το νέο έτος αναλαμβάνει η ALSA η οποία και είναι το ισπανικό παρακλάδι της βρετανικής National Express.

Υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα παραλειπόμενα από την εμπειρία της Arriva στο μικρό αυτό νησί της Μεσογείου... Επιφυλάσσομαι να αναφερθώ σε ορισμένα σύντομα με νέο ποστ...