[Vasilis21]

εγω τον δεινοσαυρο τον θυμαμαι μονο στην Β5.η αληθεια ειναι οτι δεν εκανα πολλλες διαδρομες μικρος

[panos81]

Στην Β5 κυκλοφορούσαν κυρίως καλοκαίρι, που την γραμμή την έπαιρνε η Π. Ράλλη. Πολύ περισσότερο τις συναντούσε κανείς (όσον αφορά κορμούς) στα Α1/Β1, Α7/Β7, Α9/Β9, Α10/Β10, Β11, Α12, Α15/Β15 και Β18/Γ18.

[Vasilis21]

Στην Β5 κυκλοφορούσαν κυρίως καλοκαίρι, που την γραμμή την έπαιρνε η Π. Ράλλη. Πολύ περισσότερο τις συναντούσε κανείς (όσον αφορά κορμούς) στα Α1/Β1, Α7/Β7, Α9/Β9, Α10/Β10, Β11, Α12, Α15/Β15 και Β18/Γ18.

κε γω καλοκαιρι την επερνα που γυρναγα απο χαλκιδα

[vpaparos]

Πριν κυκλοφορήσουν οι μπλε δεινόσαυροι, κυκλοφορούσαν κόκκινοι δεινόσαυροι του ΟΑΣΘ. Τους είχαμε δανειστεί από τη Θεσσαλονίκη;

[abc]

Πριν κυκλοφορήσουν οι μπλε δεινόσαυροι, κυκλοφορούσαν κόκκινοι δεινόσαυροι του ΟΑΣΘ. Τους είχαμε δανειστεί από τη Θεσσαλονίκη;

Ναι. Έχει συζητήθεί εδώ στο παρελθόν.

[harlek]

Θεϊκά λεωφορεία. Αυτά μαζί με τα Ίκαρους τα έφαγα με το κουτάλι τη διετία 91-93. Θυμάμαι ότι μπροστά στα Ίκαρους είχαν σαφώς πιο άνετη ανάρτηση, ήταν πολύ πιο αθόρυβα και πολύ πιο γρήγορα, παρά τα 18 τους μέτρα (όμως είχαν πιο μικρά και πιο αβολα επίπεδα ξύλινα καθίσματα σε σχέση με τα βαθουλωτά των Ikarus). Τον ήχο τους τον έχω ακόμα στα αυτιά μου! Όπως και την υστέρηση του αυτόματου κιβωτίου όταν περνούσε από πρώτη σε δευτέρα (οι άλλες αλλαγές γινόντουσαν πιο ομαλά). Ανέβαζε στροφές η πρώτη, και μετά το κενό. Αν ο οδηγός ήταν μάγκας και άφηνε λίγο το γκάζι, η δευτέρα έμπαινε μετά από λίγο, γλυκά. Αν δεν ήταν και δεν άφηνε το γκάζι, το μοτέρ ανέβαζε στροφές χωρίς φορτίο και λίγο μετά έμπαινε η δευτέρα με ένα τίναγμα.
Θυμάμαι τη θέση οδήγησης, όπως φαινόταν από το κάθισμα δίπλα στην μπροστινή πόρτα. Η μπάρα συνήθως κατεβασμένη να κουνιέται πέρα δώθε από τις επιταχύνσεις και τις επιβραδύνσεις. Το τιμόνι αρκετά "κάθετο" στον οδηγό - καμία σχέση με το οριζόντιο των τρόλλει ή των Ikarus. Κόρνα στο κέντρο του (συχνά με πρόσθετο κουμπί πατέντα, σαν κι αυτό που άνοιγε τις πόρτες των Ikarus) και μίζα με κλειδί (!), κάτι που μου φαινόταν εξαιρετικά μοντέρνο και "αυτοκινητιστικό".
Μπροστά απ' το τιμόνι, ορατό από τη θέση "κλειδί" που προσπαθούσα να πιάνω, το στροφόμετρο και, αν θυμάμαι καλά ένα τεράστιου μεγέθους κόκκινο φως (χειρόφρενο; ). Κάπου δεξιά ο μοχλός του σασμάν με ταμπελάκι ZF και επιλογές R N D 1 2 3 4 (είχε και Park?). Πιο κάτω ένα πράσινο ορθογώνιο κουμπί με μια λάμπα. Δεξιά κουμπιά-φωτάκια για τις πόρτες κι από πάνω πέντε κουμπιά δύο θέσεων με κάτι βελάκια που ποτέ δεν κατάλαβα που χρησίμευαν. Όλα αυτά πάνω σ' ενα ταμπλό που χοροπηδούσε στις λακκούβες σε ρυθμούς άσχετους από εκείνους της "καρέκλας" του ατάραχου οδηγού...

Θυμάμαι μια φορά, στο 416 (Ακαδημία-Χολαργός) να κατεβαίνουμε προς κέντρο. Εγώ στην αγαπημένη μου θέση κι οδηγός ζόρικος, σοβαρός 45άρης με Rayban γυαλί καθρέφτη! Από την όλη συμπεριφορά του στο δρόμο και τις στάσεις φαίνεται ότι βιάζεται. Κατεβαίνουμε τη Μεσογείων, ύψος Αμπελόκηπων. Ήταν τότε που γινόταν η μονοδρόμηση που σήμερα οδηγεί στο "τρίγωνο του διαβόλου" (Μεσογείων-Φειδιππίδου). Κανονικά το λεωφορείο έκανε λοξά δεξιά στη Φειδιππίδου, έκοβε τη Βασιλίσσης Σοφίας και περνούσε απεναντι Αλεξάνδρας. Απο κίνηση Ο ΧΑΜΟΣ. Τα πάντα ακίνητα, οι οδηγοί τελείως απροσάσρμοστοι στις κυκλοφοριακες αλλαγες. Ο οδηγός βιάζεται και αποφασίζει ότι δεν μπορεί να περιμένει. Δεν κόβει λοξά δεξιά, παίρνει πρωτοβουλία και συνεχίζει ίσια Μεσογείων προς το "Γαλαξία" (τότε ήταν διπλής κατεύθυνσης). Στο τέλος κάνει στο φανάρι δεξιά και βγαίνει Βασιλίσσης Σοφίας, μα τώρα πρέπει να κάνει γρήγορα αμέσως αριστερά στο φανάρι προς Αλεξάνδρας! Όντως, κόβει με τσαμπουκά την κυκλοφορία και σύντομα βρισκόμαστε στο τέλος μιας ουράς αυτοκινήτων, που περιμένουν το φανάρι για να πάνε αριστερά. Η ουρά ειναι μεγάλη, θέλουμε τουλάχιστον 2 φανάρια για να περάσουμε με αυτό το χαμό. Ξαφνικά, ο οδηγός κοιτάζει το δεξί καθρέφτη, γυρίζει το τιμόνι τέρμα δεξιά με το ένα χέρι και ανοίγει όλο το γκάζι. Ο δεινόσαυρος ανεβάζει στροφές και ανοίγεται δεξιότερα, ενώ ταυτόχρονα ο οδηγός κατεβάζει το μοχλό του κιβωτίου στο "2". Το ξεχειλισμένο από κόσμο λεωφορείο επιταχύνει δυνατά, κρεμάει για λίγο στην αλλαγή σε 2α, μα σύντομα επανέρχεται. Περνάει από δεξιά όλα τα αυτοκίνητα που περιμένουν και τη στιγμή που φτάνει στο φανάρι ανάβει πράσινο (για αριστερα). Με "σκασμένη" δευτέρα ο δεινόσαυρος στρίβει προς Αλεξάνδρας, έχοντας γλιτώσει με το έτσι θέλω τουλάχιστον 10-12 λεπτα! (βέβαια, πηδήξαμε και μία στάση, κάτι που προκάλεσε τη δυσφορία ορισμένων!)

Μια άλλη φορά, πάλι στο ίδιο δρομολόγιο, οδηγός είναι ένα νέο παιδί. Εγώ τότε ήμουν 16, οπότε για να μου φαινόταν νέος, θα ταν δε θα ταν 25! Η Ιπποκράτους παραδόξως άδεια και ο νεαρός έχει λυσσάξει! Το λεωφορείο δείχνει πολύ γρήγορο ακόμα και με τα μέτρα των δεινόσαυρων. Ο κινητήρας στις ψηλές στροφές βγάζει έναν σφύριγμα τουρμπίνας που δεν είχα ξανακουσει. Είχε κατι το διαφορετικό άραγε το συγκεκριμένο B10M ή ο "μικρός" το έκανε να σφυρίζει έτσι; Ποτέ δεν έμαθα. Ωστόσο το κατέβασμα εκείνο το θυμάμαι ακόμα, γιατί εκτός από μεγάλες ταχύτητες (πρέπει να χτυπήσαμε 70άρια) κάθε λίγο είχαμε και απότομα φρεναρίσματα. Οι λιγοστοί επιβάτες κάθονται, σχεδόν τρομοκρατημένοι! Κάποιες γριούλες έχουν κάνει συμμαχία και κάτι λένε μεταξύ τους, ίσως και να προσεύχονται! Τελικά φτάνουμε Ακαδημίας, περνάμε το φανάρι οριακά και το λεωφορείο στρίβει με ταχύτητα αριστερά στον παράδρομο με τις αφετηρίες. Ο νεαρός απτόητος, ανεβαίνει με ταχύτητα μέχρι τη Σίνα, όπου είναι το τέρμα. Οι περισσότεροι επιβάτες έχουν σηκωθεί πιστεύοντας ότι το μαρτυριό τους τελείωσε. Κι όμως. Ένας πεζός πετάγεται πίσω από σταθμευμένο λεωφορείο και ο οδηγός κοκκαλώνει! 2-3 επιβάτες πέφτουν κάτω, ενώ το δεινόσαυρος ακινητοποιείται με ένα βαρύ βουιτό των φρένων και ένα παράξενο κούνημα δεξιά αριστερά στην άρθρωσή του! Ο οδηγός πάντως δε μάσησε, ακόμα και τα τελευταία 20 μέτρα που απέμεναν ως το τέρμα, με τέρμα γκάζι τα πήγε!
Έχω την αίσθηση πως το B10M ήταν η Ferrari των λεωφορείων της εποχής. Αντε να το κάνει αυτό με Ikarus και το μοχλό "αναδευτήρα" (θυμάμαι οδηγούς να ξεκινούν με τρίτη, σε κατηφόρα ακόμα και με τετάρτη, μπας και γλιτώσουν καμιά αλλαγή!)

[harlek]

Τώρα θυμήθηκα και ένα παράξενο ατύχημα με Δεινόσαυρο που είχε συμβεί μπροστά στα μάτια μου. Παλαιότερα (ίσως γίνεται και τώρα) η άνοδος της Β. Σοφίας (προς Χιλτον) προσφερόταν για κόντρες μεταξύ λεωφορείων και τρόλει, ειδικά όταν δεν είχε πολλή κίνηση. Ο λόγος απλός: Τα δυο μέσα είχαν στάσεις εναλλάξ. Έβλεπες λοιπόν συχνά π.χ. το τρόλει να στρίβει από Ακαδημίας αριστερά αργά και προσεκτικά και από πίσω το λεωφορείο κολλημένο και ανυπόμονο να ακολουθεί. Με το που ίσιωναν, το λεωφορείο έβγαινε στη μεσαία και μόλις το τρόλει έκοβε για τη στάση, το προσπερνούσε επιδεικτικά. Άμεσως μετά, έμπαινε δεξιά και έκοβε για τη δική του στάση. Αν είχε προλάβει, το τρόλει θα είχε τώρα βγει αυτό στη μεσαία και με τις κεραίες του "τεντωμένες" θα προσπερνούσε σαδιστικά το λεωφορείο, ο οδηγός του οποίου δεν αποκλείεται να έριχνε μέσα του και καμιά κατάρα στον επιβάτη που πάτησε το κουμπί και τον ανάγκασε να σταματήσει. Συνήθως οι κοντρες γινόταν μεταξύ τρόλει (ZIU) και B10M. Κι αυτό γιατί τα Ikarus που κατα κορον δουλευαν Β. Σοφίας ήταν αρκετά πιο αργά στην επιτάχυνση (μέχρι να ανεβάσουν στροφές και να γίνει αλλαγή ταχύτητας, φεξε μου και γλίστρησα...Ωστόσο κάποιοι ορεξάτοι οδηγοί κοντράραν τα τρόλει ακόμα και με Ikarus).
Εν πάση περιπτώσει μια μέρα περιμένω το λεωφορείο δε θυμάμαι ακριβώς σε ποια στάση - πρέπει πάντως να ήταν κάπου απέναντι από τον ευαγγελισμό. Βλέπω να πλησιάζει τρόλει, μα σαν από πίσω, σε αρκετή απόσταση να ακολουθεί το "416", Β10Μ! Το τρόλει σταματά στη στάση του, καμιά 50αριά μέτρα μακρια και επιβιβάζει κόσμο. Ο δεινόσαυρος το βλέπει σταματημένο και έχει ήδη βγει στη μεσαία για προσπέραση. Όμως ο οδηγός του τρόλει προλαβαίνει να κλεισει αρον-αρον τις πόρτες και ξεκινά με όλα τα... Kilowatt, για να κάνει τη ζωή του δεινόσαυρου δύσκολη! Ο δεινόσαυρος επιχειρεί τελικά το προσπέρασμα και όντως πάει πιο γρήγορα, όχι όμως τόσο που να προλαβαίνει να μπει μπροστά από το τρόλει και να σταματήσει και στη στάση μας. Ο οδηγός ποντάρει στο ότι αν κάνει δεξιά, το τρόλει θα αναγκαστεί να φρενάρει, έστω κι αν ο οδηγός του του ρίξει (δικαίως) καμιά χριστοπαναγία. Ο δεινόσαυρος βρίσκεται λίγο μπροστά, με την "άρθρωση" να έχει μόλις περάσει το εμπρός μέρος του τρόλει. Αρχίζει να τον στριμώχνει δεξιά ελπίζοντας ότι θα σταματήσει, άλλα προφανώς ο οδηγός του ZIU έχει θολώσει και συνεχίζει ακάθεκτος! Τελικά τα οχήματα τρακάρουν, καθώς ο οδηγός του ZIU φρενάρει όταν πια είναι πολύ αργά, το δε B10M έχει κλείσει με τέτοιο τρόπο το τρόλει που είναι αδύνατο πια να γλιτώσει εκ των υστέρων είτε φρενάροντας είτε στρίβοντας αριστερά (μάλλον μεγαλύτερη ζημιά θα έκανε).
Φυσικά, μετά ξεκίνησε άγριος τσακωμός των δυο οδηγών (ο καθένας είχε και την υποστήριξη των επιβατών του), ενώ μείναμε δυο μπουλούκια κόσμος να περιμένουμε για ώρα "το επόμενο"...!

[B10M-SB756]

......Τον ήχο τους τον έχω ακόμα στα αυτιά μου! Όπως και την υστέρηση του αυτόματου κιβωτίου όταν περνούσε από πρώτη σε δευτέρα (οι άλλες αλλαγές γινόντουσαν πιο ομαλά). Ανέβαζε στροφές η πρώτη, και μετά το κενό. Αν ο οδηγός ήταν μάγκας και άφηνε λίγο το γκάζι, η δευτέρα έμπαινε μετά από λίγο, γλυκά. Αν δεν ήταν και δεν άφηνε το γκάζι, το μοτέρ ανέβαζε στροφές χωρίς φορτίο και λίγο μετά έμπαινε η δευτέρα με ένα τίναγμα.......
Μπροστά απ' το τιμόνι, ορατό από τη θέση "κλειδί" που προσπαθούσα να πιάνω, το στροφόμετρο και, αν θυμάμαι καλά ένα τεράστιου μεγέθους κόκκινο φως (χειρόφρενο; ). Κάπου δεξιά ο μοχλός του σασμάν με ταμπελάκι ZF και επιλογές R N D 1 2 3 4 (είχε και Park?). Πιο κάτω ένα πράσινο ορθογώνιο κουμπί με μια λάμπα. Δεξιά κουμπιά-φωτάκια για τις πόρτες κι από πάνω πέντε κουμπιά δύο θέσεων με κάτι βελάκια που ποτέ δεν κατάλαβα που χρησίμευαν. Όλα αυτά πάνω σ' ενα ταμπλό που χοροπηδούσε στις λακκούβες σε ρυθμούς άσχετους από εκείνους της "καρέκλας" του ατάραχου οδηγού...

Το σασμαν οντως τιναζε απο πρωτη σε δευτερα και αφηνε μεγαλο περιθωριο αλλαγων για να μην κουραζετε και ανεβαζει θερμοκρασιες ο κινητηρας στα ποτιλιαρισματα, στο σταματα-ξεκινα. Ειναι ωστοσο απο αρκετους μηχανικους αποδεκτο η αντοχη του στην αποτομη ροπη που αναλαμβανε να ''κατευναζει''. Η εταιρια κατασκευης δεν ηταν η ΖF που αναφερεις αλλα η αμερικανικη Allison (ισως καποιοι γνωριζουν οτι προμηθευει τον κολοσσο Caterpillar). Ειναι ο μοναδικος κατασκευαστης σασμαν, αν δεν κανω λαθος, που συνεχιζει και βγαζει λεβιεδακι για τις αλλαγες των ταχυτητων και οχι κουμπια. Το ταμπλο χορευε γιατι ολη κατασκευη ηταν ''δεμενη'' πανω στο τιμονι. Ο λογος ηταν οτι το τιμονι ''εσπαγε'' σε τρεις η τεσσερις θεσεις για λογους εργονομιας (οπως ειναι π.χ τα irisbus του 2004). Αργοτερα επειδη τα περισσοτερα εσπασαν απτους καλους μας δρομους λογω κραδασμων, τα κολλησαν με λαμες πανω στο ξυλινο ταμπλο και τα εκαναν σταθερα.

[Kostas Steyr Hellas]

εγω απλα να πω οτι τα ικαρους κ ειδικα τα σταγιερ ελλασ που ηταν κ ποιο καινουργια ειχαν την μεγαλητερη τελικη ενω αν ξεκιναγες με 3η ακομα κ σε μικρη ανηφορα κ γλυτωνες απο τις 2 πρωτες ουσιαστικα αχρηστες ταχητιτες συναγωνιζοταν ανετα τον πολυ καλο κινητηρα των δυνοσαυρων...ειδικα καποιοι πιο νεοι σε ηληκια οδηγοι τα πηγεναν ταπα..πολυ ταπα!!κ επειδη ειχα την τυχη κ πραγματοποιησα το παιδικο μου ονειρο (να οδηγισω εναν ικαρο) προσφατος μπορω να σας διαβαιβεωσω οτι ακομα αμα τηες μπορεις να τα πας ταπα..πολυ ταπα!!!δεν ξερω ποσο θα αντεχαν σε τετοιο ρυθμο αλλα πιασαμε 70χλμ σχετικα ανετα(οχι στο κοντερ του ικαρου που δεν δουλευει,ουτος η αλλος...σε διπλανο οχημα που ερχοταν για βολτα μαζι μας για αυτον τον λογο)

[harlek]

Από απλή παρατήρηση είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο κινητήρας του Ίκαρου είχε πολύ βαρύ βολάν. Αυτό τον εμπόδιζε να ανεβάσει γρήγορα στροφές. Βέβαια, αν έπαιρνε φόρα, τη διατηρούσε!
Το βαρύ βολάν το καταλάβαινες και σε απότομες αλλαγές ταχυτήτων που κάναν κάποιοι νευρικοί οι οδηγοί, όπου το τίναγμα ήταν πολύ έντονο. Επίσης, έχω τύχει σε μαρσαρίσματα με νεκρά στο κιβώτιο σε αφετηρίες, τόσο σε Ίκαρο όσο και σε B10M. Το Β10Μ ανεβοκατέβαζε στροφές πολύ ταχύτερα.