15-04-2011, 10:35 AM
Του Νότη Ανανιάδη
Πριν λίγες εβδομάδες οι αντιπεριφερειάρχες Πειραιά και Νήσων κ.κ. Στ. Χρήστου και Δ. Κατσικάρης συνδιοργάνωσαν μία επιστημονική ημερίδα με θέμα: « Βιώσιμη μετακίνηση στην πόλη - η περίπτωση του Πειραιά και των Νησιών». Εισηγητές ήταν οι συγκοινωνιολόγοι δρ. Θ. Βλαστός(καθηγητής στο ΕΜΠ) και δρ. Μαρία Μποιλέ (διευθύντρια ερευνών στο Ινστιτούτο Μεταφορών).
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν άλλη μία εκδήλωση από αυτές που οργανώνουν κατά καιρούς φορείς οι οποίοι συνήθως στερούνται αρμοδιοτήτων ή δεν έχουν πόρους να υλοποιήσουν κάποιο έργο.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν έτσι - όχι γιατί οι νεοσύστατοι αυτοί θεσμοί έχουν σαφείς αρμοδιότητες ή τίποτε αστείρευτα κονδύλια. Αλλά γιατί πέραν απ΄το θέμα της ημερίδας (βιώσιμη μετακίνηση) προέκυψε η παρουσίαση μίας πόλης με αναλογίες αυτής του Πειραιά ( του Hoboken, δίπλα στη Νέα Υόρκη), όπου η δρομολόγηση ενός μέσου σταθερού τροχιάς, ενός τραμ, όχι μόνο δεν έφερε τα καταστρεπτικά αποτελέσματα που φοβούταν κι εκεί (όπως φοβούνται κι εδώ) ότι θα συνέβαιναν, αλλά αντίθετα, καθώς βελτίωσε τους όρους μετακίνησης , καθημερινότητας και γενικότερα ζωής στην πόλη, οδήγησε στην αύξηση της αξίας γης των δραστηριοτήτων εκεί και τελικά στην οικονομική ανάπτυξη. Όπως μάλιστα πολύ παραστατικά παρουσίασε και με διαφάνειες η δρ. Μποιλέ ήταν ακόμη και οι σταθμοί του τραμ που λειτούργησαν ως τοπικοί πόλοι οικονομικής δραστηριότητας και ανάπτυξης!
Μιλάμε δε για μια πόλη δίπλα στην πανάκριβη Ν. Υόρκη, οι κάτοικοι της οποίας εκτός από τις γέφυρες, χρησιμοποιούν καραβάκια για να περάσουν απέναντι. Όποιος σκέφτεται τον υποβαθμισμένο Πειραιά, ιδιαίτερα τις δυτικές του συνοικίες, αλλά και την Σαλαμίνα, ακόμη και την Αίγινα, σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα, μάλλον έχει αντιληφθεί τις αναλογίες που λέγαμε.
Ακόμη πιο εντυπωσιακό όμως πόρισμα που προέκυψε από τη συγκεκριμένη ημερίδα είναι ότι αυτή την στιγμή στον Πειραιά όπου δεν γίνεται κανένα μεγάλο έργο (εκτός από το Δημοτικό Θέατρο που προχωρά μεν με αργότερους όμως του προγραμματισμένου ρυθμούς), λιμνάζουν σχεδόν 100 εκατομμύρια ευρώ που έχουν δεσμευθεί για την επέκταση του τραμ. Τα οποία υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χαθούν εάν για οποιονδήποτε λόγο δεν υπογραφεί η σύμβαση του διαγωνισμού (που έχει γίνει και μετά από αρκετές γραφειοκρατικές και δικαστικές διαδικασίες ολοκληρωθεί) τους επόμενους δυο - τρεις μήνες.
Φυσικά 100 εκατομμύρια ευρώ στις παρούσες συνθήκες κανένα υπουργείο Μεταφορών δεν θέλει να μένουν παγωμένα. Αν μάλιστα φανεί ότι από τις τοπικές αρχές κυρίως δεν υπάρχει πολιτική βούληση να υιοθετηθεί το έργο και να δεν ξεκινήσει η κατασκευή του, τότε ευλόγως θα τεθεί σε συζήτηση η προοπτική ακύρωσης του έργου και διάθεσης του κονδυλίου αυτού σε άλλη περιοχή για κάποιο άλλο ώριμο έργο που απλώς περιμένει τη χρηματοδότηση του.
Μοιραία στον Πειραιά του 2011 και της διπλής οικονομικής κρίσης, πανελλαδικής και τοπικής, το ερώτημα που τίθεται είναι: ποιοι και γιατί δεν θέλουν μια επένδυση 100 εκατομμυρίων ευρώ;
*Προδημοσίευση απ’ το Saronic Magazine που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες.
Πριν λίγες εβδομάδες οι αντιπεριφερειάρχες Πειραιά και Νήσων κ.κ. Στ. Χρήστου και Δ. Κατσικάρης συνδιοργάνωσαν μία επιστημονική ημερίδα με θέμα: « Βιώσιμη μετακίνηση στην πόλη - η περίπτωση του Πειραιά και των Νησιών». Εισηγητές ήταν οι συγκοινωνιολόγοι δρ. Θ. Βλαστός(καθηγητής στο ΕΜΠ) και δρ. Μαρία Μποιλέ (διευθύντρια ερευνών στο Ινστιτούτο Μεταφορών).
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν άλλη μία εκδήλωση από αυτές που οργανώνουν κατά καιρούς φορείς οι οποίοι συνήθως στερούνται αρμοδιοτήτων ή δεν έχουν πόρους να υλοποιήσουν κάποιο έργο.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν έτσι - όχι γιατί οι νεοσύστατοι αυτοί θεσμοί έχουν σαφείς αρμοδιότητες ή τίποτε αστείρευτα κονδύλια. Αλλά γιατί πέραν απ΄το θέμα της ημερίδας (βιώσιμη μετακίνηση) προέκυψε η παρουσίαση μίας πόλης με αναλογίες αυτής του Πειραιά ( του Hoboken, δίπλα στη Νέα Υόρκη), όπου η δρομολόγηση ενός μέσου σταθερού τροχιάς, ενός τραμ, όχι μόνο δεν έφερε τα καταστρεπτικά αποτελέσματα που φοβούταν κι εκεί (όπως φοβούνται κι εδώ) ότι θα συνέβαιναν, αλλά αντίθετα, καθώς βελτίωσε τους όρους μετακίνησης , καθημερινότητας και γενικότερα ζωής στην πόλη, οδήγησε στην αύξηση της αξίας γης των δραστηριοτήτων εκεί και τελικά στην οικονομική ανάπτυξη. Όπως μάλιστα πολύ παραστατικά παρουσίασε και με διαφάνειες η δρ. Μποιλέ ήταν ακόμη και οι σταθμοί του τραμ που λειτούργησαν ως τοπικοί πόλοι οικονομικής δραστηριότητας και ανάπτυξης!
Μιλάμε δε για μια πόλη δίπλα στην πανάκριβη Ν. Υόρκη, οι κάτοικοι της οποίας εκτός από τις γέφυρες, χρησιμοποιούν καραβάκια για να περάσουν απέναντι. Όποιος σκέφτεται τον υποβαθμισμένο Πειραιά, ιδιαίτερα τις δυτικές του συνοικίες, αλλά και την Σαλαμίνα, ακόμη και την Αίγινα, σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα, μάλλον έχει αντιληφθεί τις αναλογίες που λέγαμε.
Ακόμη πιο εντυπωσιακό όμως πόρισμα που προέκυψε από τη συγκεκριμένη ημερίδα είναι ότι αυτή την στιγμή στον Πειραιά όπου δεν γίνεται κανένα μεγάλο έργο (εκτός από το Δημοτικό Θέατρο που προχωρά μεν με αργότερους όμως του προγραμματισμένου ρυθμούς), λιμνάζουν σχεδόν 100 εκατομμύρια ευρώ που έχουν δεσμευθεί για την επέκταση του τραμ. Τα οποία υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χαθούν εάν για οποιονδήποτε λόγο δεν υπογραφεί η σύμβαση του διαγωνισμού (που έχει γίνει και μετά από αρκετές γραφειοκρατικές και δικαστικές διαδικασίες ολοκληρωθεί) τους επόμενους δυο - τρεις μήνες.
Φυσικά 100 εκατομμύρια ευρώ στις παρούσες συνθήκες κανένα υπουργείο Μεταφορών δεν θέλει να μένουν παγωμένα. Αν μάλιστα φανεί ότι από τις τοπικές αρχές κυρίως δεν υπάρχει πολιτική βούληση να υιοθετηθεί το έργο και να δεν ξεκινήσει η κατασκευή του, τότε ευλόγως θα τεθεί σε συζήτηση η προοπτική ακύρωσης του έργου και διάθεσης του κονδυλίου αυτού σε άλλη περιοχή για κάποιο άλλο ώριμο έργο που απλώς περιμένει τη χρηματοδότηση του.
Μοιραία στον Πειραιά του 2011 και της διπλής οικονομικής κρίσης, πανελλαδικής και τοπικής, το ερώτημα που τίθεται είναι: ποιοι και γιατί δεν θέλουν μια επένδυση 100 εκατομμυρίων ευρώ;
*Προδημοσίευση απ’ το Saronic Magazine που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες.