[Konstantinos MercedesBenz]

«Στις 7 Σεπτεμβρίου 1999 στις 14:57, τοπική ώρα, σεισμός μεγέθους 5,9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ εκδηλώθηκε 18χλμ. Β.Δ. της Αθήνας, με επίκεντρο την Πάρνηθα». Αυτό μετέδιδαν σύσσωμα τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία στιγμές μετά τον όλεθρο.

143 νεκροί, 700 τραυματίες, 40.000 άστεγες οικογένειες και χιλιάδες κατεστραμμένα σπίτια. Αυτός ήταν ο τραγικός απολογισμός του σεισμού των 5,9 Ρίχτερ που χτύπησε σαν σήμερα, το λεκανοπέδιο της Αττικής.

Οι δείκτες των ρολογιών έδειχναν 14:57. Στιγμές πριν την καταστροφή, ακούστηκε ένας υπόκωφος θόρυβος. Στη συνέχεια άρχισε η γη να τρέμει και όλα τα άλλα πέρασαν στην ιστορία, αφήνοντας πίσω, μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές που συγκλόνισαν τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση.

Προσπαθώντας να συνέλθουν από το σοκ και τον πανικό οι εκατομμύρια κάτοικοι των Αθηνών, ερχόντουσαν τα πρώτα μαντάτα από τα ραδιόφωνα, κυρίως, καθώς ακολούθησε διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος μετά τη δόνηση. Πτώσεις κτιρίων, καταστροφές στο μεγαλύτερο μέρος στις περιοχές περιμετρικά της Πάρνηθας και η τραγικότερη είδηση, οι πρώτες πληροφορίες για νεκρούς.

Η 7η Σεπτεμβρίου, είναι ημέρα μνήμης, θλίψης και οργής για τους ανθρώπους που έχασαν άδικα τη ζωή τους. Για τους ανθρώπους που έγιναν θύματα εγκληματικών αμελειών και κακοτεχνιών, ενόχων που ποτέ δεν πλήρωσαν. Αξέχαστες οι τραγικές εικόνες των ηρώων της ΕΜΑΚ, οι οποίοι με τη βοήθεια συνεργείων από δεκάδες χώρες, έψαχναν για μια ένδειξη ζωής στη Ρικομέξ στο εργοστάσιο του Φουρλή, στη Φαράν και στα δεκάδες κτήρια και σπίτια που έγιναν μια άμορφη μάζα από συντρίμμια.

Πρώτες στιγμές μετά τον σεισμό. Πανικός σε όλη την Αθήνα! - Πλατεία Κλαυθμώνος



Καπνικαρέα -Ερμού



Η 4όροφη πολυκατοικία της οδού Τήνου



Εργοστασίο Φαράν



Κατάρρευση πολυκατοικίας και super market στη Ν. Φιλαδέλφια



Εργοστάσιο Φουρλής



Ρικομέξ. Όνομα συνώνυμο με την τραγωδία της 7ης Σεπτεμβρίου



Στο γήπεδο του Μενιδίου



Και στο γήπεδο του Αχαρναϊκού

[nikost]

Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες... Δυστυχώς ήμασταν κι εμείς στις οικογένειες που (ευτυχώς) για λίγο έμειναν άστεγες... Θυμάμαι προσωπικά που φοβόμουν να μπω στο σπίτι μου για ένα χρόνο όταν είχε ζημιές και ας είχαν κωπάσει οι σεισμοί. Επίσης θυμάμαι που η αδερφή μου έψαχνε να με βρει και εγώ προσπαθούσα να πάω προς την κουζίνα σχεδόν περπατώντας από την ένταση της δόνησης (ήμουν 8 χρονών τότε). Θυμάμαι που ζούσαμε σε αντίσκηνο που μας είχε δώσει ο Δήμος Αχαρνών όπως αυτά στις φωτογραφίες (παρεμπιπτόντως είναι το ίδιο γήπεδο), όπως και θυμάμαι που από το σπίτι μου είχα θέα την Ρικομέξ και θυμάμαι τον Φουρλή στον Άγιο Στέφανο όταν πήγαινα στο χωριό μου.... Ελπίζω να μην ζήσει ποτέ κανείς αυτές τις στιγμές που έζησα τότε στο μυαλό μου, και αν και είμαι είκοσι χρονών πλεόν ακόμα φοβάμαι μην γίνει κάτι τέτοιο... Ελπίζω οι άνθρωποι της Ρικομέξ να δικαιωθούν και οι σεισμόπληκτοι που υπάρχουν ακόμα και σήμερα να βρουν ένα φυσιολογικό σπίτι να μείνουν.

Υ.Γ. Συγγνώμη που σας κούρασα, απλά είμαι σίγουρος πως κάποιος θα ήθελε να ακούσει έστω και κάποιες εμπειρίες από τότε.

[Giannis]

Καθόλου δεν κούρασες, χτες το σκεφτόμουν κι εγώ ότι ήταν η "επέτειος" του σεισμού.

Μένω κοντά στο σημείο που έπεσε το Dia στην Πίνδου, στην Ν. Φιλαδέλφεια, το supermarket στην 5η εικόνα. Θυμάμαι που όταν έψαχναν τα συνεργεία να βρουν ζωντανούς κάτω από τα ερείπια μας έλεγαν να μην μιλάμε για να τους ακούσουν.

Τότε θα πήγαινα Α' Γυμνασίου και λόγω ζημιών ως τον Οκτώβρη πήγαινα το απόγευμα σε ένα δημοτικό, όπου είχε μεταστεγαστεί το σχολείο μου. Τουλάχιστον η πολυκατοικία όπου μένω έπαθε λίγες ζημιές.

Ακόμα τον θυμάμαι τον σεισμό αρκετά έντονα.