27-05-2011, 03:24 PM
Tου Στεφανου Κασιματη
Φανταστείτε μια τάξη σε ένα σχολείο. Τα παιδιά που την αποτελούν δεν είναι, φυσικά, όλα των ιδίων ικανοτήτων. Ενδέχεται μάλιστα ένα από αυτά να υστερεί εμφανώς σε σύγκριση με τα υπόλοιπα. Είναι πολύ πιθανό η υστέρηση του παιδιού αυτού να κρύβει πίσω της ένα δράμα, για το οποίο το ίδιο το παιδάκι δεν ευθύνεται: οι γονείς του, ας πούμε, να ήσαν τίποτε ανεύθυνοι, που το χάλασαν ικανοποιώντας του όλα τα χατίρια. Ομως η ώρα της κρίσης πλησιάζει. Ερχονται οι εξετάσεις και το παιδάκι κινδυνεύει να χάσει τη χρόνια! Γι’ αυτό οι δάσκαλοι πιάνουν τους γονείς του και τους προειδοποιούν ότι ο μικρός πρέπει να στρωθεί και να δουλέψει σοβαρά, γιατί ώς τώρα είναι όλο υποσχέσεις και μηδέν αποτέλεσμα.
Αλλά οι γονείς δεν χαμπαριάζουν: «Αφήστε το ήσυχο, το καημένο, να δουλέψει με τους ρυθμούς του και θα τα καταφέρει», απαντούν στις παραινέσεις των δασκάλων. Διότι, βλέπετε, οι γονείς του είναι «δημοκρατικοί» άνθρωποι. Εχουν, δηλαδή, την αντίληψη περί δημοκρατίας που επικράτησε σε εμάς στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και επιβάλλει ο τελευταίος να τραβάει στο επίπεδό του τους υπόλοιπους. Τι κρίμα όμως για το παιδάκι, που η ζωή προχωρεί με τους δικούς της ρυθμούς και δεν συντονίζεται μαζί του. Θα γίνουν κάποτε οι εξετάσεις και το παιδάκι που υστερεί και δεν προσπαθεί θα μείνει στην ίδια τάξη και θα πληγωθεί πολύ που οι συμμαθητές του θα προαχθούν στην επόμενη. Ισως μάλιστα χρειαστεί ακόμη και να αλλάξει σχολείο! Αλλά οι γονείς του, είπαμε, είναι «προοδευτικοί» άνθρωποι – δεν πιστεύουν στην πίεση και τον ανταγωνισμό. Το αφήνουν λοιπόν ήσυχο να δουλέψει, του κρύβουν κιόλας την πραγματικότητα, για να μην το κακοκαρδίσουν, και ελπίζουν ότι τα άλλα παιδάκια θα δείξουν αλληλεγγύη στον μπουμπούνα τους και θα περιμένουν όλα μαζί να ξανακάνουν την ίδια τάξη. Αξιολύπητη ιστορία, αλλά αυτό, πάνω - κάτω, ήταν το νόημα που έκρυβε μέσα του το παράπονο του Γιώργου στον ΟΟΣΑ: «Leave us in peace»...
Ο Τόμσεν και το πλήθος
Το βράδυ της Τετάρτης, ενώ η πλατεία Συντάγματος ήταν κατάμεστη από τους «αγανακτισμένους» πολίτες (αγανακτισμένους με τη θρασύτητα των Ισπανών, που αμφισβήτησαν τη φυσική ανωτερότητα των Ελλήνων στους δημοκρατικούς αγώνες...), ο Πάουλ Τόμσεν της τρόικας δειπνούσε στο roof garden της «Μεγάλης Βρετανίας». Υποθέτω ότι ο Δανός τεχνοκράτης θα πέρασε τη νύχτα στο ίδιο ξενοδοχείο. Εκτός, βέβαια, αν είχε προνοήσει. Αν είχε φέρει μαζί του, ας πούμε, μια πανοπλία ιππότη του 15ου αιώνα, στολή και περούκα μαρκησίου του 17ου αιώνα, οτιδήποτε, τέλος πάντων, ώστε να περάσει απαρατήρητος μέσα από το πλήθος...
ΟΣΕ και fashionistas
Ανάμεσα στα άλλα σκανδαλώδη προνόμια που είχαν οι υπάλληλοι του ΟΣΕ ήταν και ο ΜΟΔΑ. Αυτό σημαίνει: Μέσος Ορος Δευτεροβαθμίων Αποδοχών. Το εν λόγω επίδομα εδικαιούτο κάθε υπάλληλος άνω των 50 ετών, δηλαδή πέρα από το ηλικιακό όριο μετά το οποίο κάθε υπάλληλος αποσυρόταν σε ένα γραφείο (χωρίς απαραιτήτως να κάνει κάτι χρήσιμο) και περίμενε τη σύνταξη. Με τον τρόπο αυτό υπολογιζόταν ο μέσος όρος των επιδομάτων που ελάμβαναν οι εκτός γραφείου και εχορηγείτο και στους εντός γραφείου. Με ένα μικρό άλμα της φαντασίας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ΜΟΔΑ ήταν ένα βοήθημα, ώστε οι fashionistas του ΟΣΕ να έχουν μια σχετική άνεση για να παρακολουθούν τη μόδα...
Βολέψτε τον κάπου
Εχω ασχοληθεί στο παρελθόν με την περίπτωση των περίπου τριακοσίων υπεραρίθμων υπαλλήλων, που διορίστηκαν τους τελευταίους τρεις μήνες προ των εκλογών του 2009 στην «Αττικό Μετρό». Κατά μια όλως αξιοπερίεργη σύμπτωση, το 80% των διορισθέντων κατάγονταν από τη Ροδόπη και τη Λάρισα –από τις δύο περιοχές, δηλαδή, όπου, κατά μία δεύτερη και, πράγματι, σατανική σύμπτωση είχαν εκλεγεί, αντιστοίχως, ο τότε υπουργός Μεταφορών, Ευριπίδης Στυλιανίδης και ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, Γιώργος Σουφλιάς. Τέλος, είναι επίσης γνωστό ότι οι συγκεκριμένοι υπεράριθμοι απελύθησαν και προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη. Το καινούργιο –που νομίζω θα το εκτιμήσετε δεόντως– είναι ένα στοιχείο της δικογραφίας, το οποίο δημοσιοποιήθηκε προσφάτως, καθώς τούτες τις ημέρες η υπόθεση εκδικάζεται. Πρόκειται για το βιογραφικό ενός υποψηφίου για πρόσληψη, επάνω στο οποίο, κάποιος από το γραφείο του Γ. Σουφλιά έχει γράψει ιδιοχείρως: «Δεν κάνει για τίποτε. Βολέψτε τον κάπου».
Το περισσότερο ενδιαφέρον στην υπόθεση αυτή –καθώς δείχνει τη μεταστροφή της κοινής γνώμης ως προς τις ΔΕΚΟ– είναι η στάση του ακροατηρίου: του ετερόκλητου πλήθους των ανθρώπων, οι οποίοι, όσο περιμένουν να έλθει η σειρά της δικής τους υπόθεσης, παρακολουθούν την εκδίκαση των άλλων. Την περασμένη Τετάρτη, όταν οι ενάγοντες εκδήλωσαν με φωνές διαμαρτυρίας την αντίδρασή τους κατά των επιχειρημάτων του δικηγόρου που εκπροσωπούσε το κράτος, το ακροατήριο, που σε ανάλογες περιστάσεις παλαιότερα έμενε αμέτοχο, ξεσηκώθηκε εναντίον τους. «Με κάτι τέτοια φθάσαμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα», ήταν η φράση που συμπυκνώνει το πνεύμα της αγανάκτησής τους...
21ος αιώνας
Κληθείς να περιγράψει τους στόχους της εσωτερικής αναδιοργάνωσης του υπουργείου Εξωτερικών, ο Freiherr von Droutsas δήλωσε: «Φέρνουμε το υπουργείο Εξωτερικών στον 21ο αιώνα». Με ένδεκα χρόνια καθυστέρηση, είναι αλήθεια, αλλά δεν βαριέστε; Προκειμένου να τον χάσουμε τελείως (τον 21ο αιώνα), ας τον συναντήσουμε και με καθυστέρηση. Και δέκα και είκοσι και τριάντα χρόνια, όσα θέλει! Leave him in peace, να κάνει τη δουλειά του. Αρκεί να βρει, κάποτε, τον 21ο αιώνα...
Φανταστείτε μια τάξη σε ένα σχολείο. Τα παιδιά που την αποτελούν δεν είναι, φυσικά, όλα των ιδίων ικανοτήτων. Ενδέχεται μάλιστα ένα από αυτά να υστερεί εμφανώς σε σύγκριση με τα υπόλοιπα. Είναι πολύ πιθανό η υστέρηση του παιδιού αυτού να κρύβει πίσω της ένα δράμα, για το οποίο το ίδιο το παιδάκι δεν ευθύνεται: οι γονείς του, ας πούμε, να ήσαν τίποτε ανεύθυνοι, που το χάλασαν ικανοποιώντας του όλα τα χατίρια. Ομως η ώρα της κρίσης πλησιάζει. Ερχονται οι εξετάσεις και το παιδάκι κινδυνεύει να χάσει τη χρόνια! Γι’ αυτό οι δάσκαλοι πιάνουν τους γονείς του και τους προειδοποιούν ότι ο μικρός πρέπει να στρωθεί και να δουλέψει σοβαρά, γιατί ώς τώρα είναι όλο υποσχέσεις και μηδέν αποτέλεσμα.
Αλλά οι γονείς δεν χαμπαριάζουν: «Αφήστε το ήσυχο, το καημένο, να δουλέψει με τους ρυθμούς του και θα τα καταφέρει», απαντούν στις παραινέσεις των δασκάλων. Διότι, βλέπετε, οι γονείς του είναι «δημοκρατικοί» άνθρωποι. Εχουν, δηλαδή, την αντίληψη περί δημοκρατίας που επικράτησε σε εμάς στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και επιβάλλει ο τελευταίος να τραβάει στο επίπεδό του τους υπόλοιπους. Τι κρίμα όμως για το παιδάκι, που η ζωή προχωρεί με τους δικούς της ρυθμούς και δεν συντονίζεται μαζί του. Θα γίνουν κάποτε οι εξετάσεις και το παιδάκι που υστερεί και δεν προσπαθεί θα μείνει στην ίδια τάξη και θα πληγωθεί πολύ που οι συμμαθητές του θα προαχθούν στην επόμενη. Ισως μάλιστα χρειαστεί ακόμη και να αλλάξει σχολείο! Αλλά οι γονείς του, είπαμε, είναι «προοδευτικοί» άνθρωποι – δεν πιστεύουν στην πίεση και τον ανταγωνισμό. Το αφήνουν λοιπόν ήσυχο να δουλέψει, του κρύβουν κιόλας την πραγματικότητα, για να μην το κακοκαρδίσουν, και ελπίζουν ότι τα άλλα παιδάκια θα δείξουν αλληλεγγύη στον μπουμπούνα τους και θα περιμένουν όλα μαζί να ξανακάνουν την ίδια τάξη. Αξιολύπητη ιστορία, αλλά αυτό, πάνω - κάτω, ήταν το νόημα που έκρυβε μέσα του το παράπονο του Γιώργου στον ΟΟΣΑ: «Leave us in peace»...
Ο Τόμσεν και το πλήθος
Το βράδυ της Τετάρτης, ενώ η πλατεία Συντάγματος ήταν κατάμεστη από τους «αγανακτισμένους» πολίτες (αγανακτισμένους με τη θρασύτητα των Ισπανών, που αμφισβήτησαν τη φυσική ανωτερότητα των Ελλήνων στους δημοκρατικούς αγώνες...), ο Πάουλ Τόμσεν της τρόικας δειπνούσε στο roof garden της «Μεγάλης Βρετανίας». Υποθέτω ότι ο Δανός τεχνοκράτης θα πέρασε τη νύχτα στο ίδιο ξενοδοχείο. Εκτός, βέβαια, αν είχε προνοήσει. Αν είχε φέρει μαζί του, ας πούμε, μια πανοπλία ιππότη του 15ου αιώνα, στολή και περούκα μαρκησίου του 17ου αιώνα, οτιδήποτε, τέλος πάντων, ώστε να περάσει απαρατήρητος μέσα από το πλήθος...
ΟΣΕ και fashionistas
Ανάμεσα στα άλλα σκανδαλώδη προνόμια που είχαν οι υπάλληλοι του ΟΣΕ ήταν και ο ΜΟΔΑ. Αυτό σημαίνει: Μέσος Ορος Δευτεροβαθμίων Αποδοχών. Το εν λόγω επίδομα εδικαιούτο κάθε υπάλληλος άνω των 50 ετών, δηλαδή πέρα από το ηλικιακό όριο μετά το οποίο κάθε υπάλληλος αποσυρόταν σε ένα γραφείο (χωρίς απαραιτήτως να κάνει κάτι χρήσιμο) και περίμενε τη σύνταξη. Με τον τρόπο αυτό υπολογιζόταν ο μέσος όρος των επιδομάτων που ελάμβαναν οι εκτός γραφείου και εχορηγείτο και στους εντός γραφείου. Με ένα μικρό άλμα της φαντασίας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ΜΟΔΑ ήταν ένα βοήθημα, ώστε οι fashionistas του ΟΣΕ να έχουν μια σχετική άνεση για να παρακολουθούν τη μόδα...
Βολέψτε τον κάπου
Εχω ασχοληθεί στο παρελθόν με την περίπτωση των περίπου τριακοσίων υπεραρίθμων υπαλλήλων, που διορίστηκαν τους τελευταίους τρεις μήνες προ των εκλογών του 2009 στην «Αττικό Μετρό». Κατά μια όλως αξιοπερίεργη σύμπτωση, το 80% των διορισθέντων κατάγονταν από τη Ροδόπη και τη Λάρισα –από τις δύο περιοχές, δηλαδή, όπου, κατά μία δεύτερη και, πράγματι, σατανική σύμπτωση είχαν εκλεγεί, αντιστοίχως, ο τότε υπουργός Μεταφορών, Ευριπίδης Στυλιανίδης και ο τότε υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, Γιώργος Σουφλιάς. Τέλος, είναι επίσης γνωστό ότι οι συγκεκριμένοι υπεράριθμοι απελύθησαν και προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη. Το καινούργιο –που νομίζω θα το εκτιμήσετε δεόντως– είναι ένα στοιχείο της δικογραφίας, το οποίο δημοσιοποιήθηκε προσφάτως, καθώς τούτες τις ημέρες η υπόθεση εκδικάζεται. Πρόκειται για το βιογραφικό ενός υποψηφίου για πρόσληψη, επάνω στο οποίο, κάποιος από το γραφείο του Γ. Σουφλιά έχει γράψει ιδιοχείρως: «Δεν κάνει για τίποτε. Βολέψτε τον κάπου».
Το περισσότερο ενδιαφέρον στην υπόθεση αυτή –καθώς δείχνει τη μεταστροφή της κοινής γνώμης ως προς τις ΔΕΚΟ– είναι η στάση του ακροατηρίου: του ετερόκλητου πλήθους των ανθρώπων, οι οποίοι, όσο περιμένουν να έλθει η σειρά της δικής τους υπόθεσης, παρακολουθούν την εκδίκαση των άλλων. Την περασμένη Τετάρτη, όταν οι ενάγοντες εκδήλωσαν με φωνές διαμαρτυρίας την αντίδρασή τους κατά των επιχειρημάτων του δικηγόρου που εκπροσωπούσε το κράτος, το ακροατήριο, που σε ανάλογες περιστάσεις παλαιότερα έμενε αμέτοχο, ξεσηκώθηκε εναντίον τους. «Με κάτι τέτοια φθάσαμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα», ήταν η φράση που συμπυκνώνει το πνεύμα της αγανάκτησής τους...
21ος αιώνας
Κληθείς να περιγράψει τους στόχους της εσωτερικής αναδιοργάνωσης του υπουργείου Εξωτερικών, ο Freiherr von Droutsas δήλωσε: «Φέρνουμε το υπουργείο Εξωτερικών στον 21ο αιώνα». Με ένδεκα χρόνια καθυστέρηση, είναι αλήθεια, αλλά δεν βαριέστε; Προκειμένου να τον χάσουμε τελείως (τον 21ο αιώνα), ας τον συναντήσουμε και με καθυστέρηση. Και δέκα και είκοσι και τριάντα χρόνια, όσα θέλει! Leave him in peace, να κάνει τη δουλειά του. Αρκεί να βρει, κάποτε, τον 21ο αιώνα...
