(03-04-2012, 05:05 PM)mercedes1988 Έγραψε: Η γραμμή 420 Πειραιάς-Αγ.Παρασκευή είχε μόνο Δεινόσαυρους?

(23-11-2010, 10:56 PM)harlek Έγραψε: Γύρω στο 1993, λογικά επί Σ.ΕΠ., η γραμμή 222 Αθήνα Ζωγράφου απέκτησε B10M (φυσαρμόνικες για κάποιους, "ακορντεόν" κατ' εμέ). Τη γραμμή τη χρησιμοποιούσα εκείνη την εποχή για να ανεβαίνω πανεπιστημιούπολη. Το λεωφορείο ήταν πάντα τίγκα (όταν λέμε τίγκα, τίγκα!) και κάθε φορά ήλπιζα ότι στην τελική ανηφορική ευθεία για το νεκροταφείο θα τα βρει σκούρα και θα αργήσουμε, ώστε να χάσουμε και λίγο μάθημα.
Θυμάμαι μια σχετικά ενδιαφέρουσα διαδρομή. Παρά τον τρομερό κόσμο, έχω καταφέρει να είμαι μπροστά (όρθιος βέβαια), έτοιμος να καβαλήσω τον οδηγό. Η χαρά μου απίστευτη, γιατί μπορώ να είμαι τόσο κοντά στο "πιλοτήριο", έχοντας και τη δικαιολογία ότι και να θέλω να δεν μπορώ να πάω παραπίσω.
Ο οδηγός μία από τις μορφές που σου μένουν, ο Μελ Γκίμπσον σε ελληνική έκδοση. Λεπτός, τζιν, καρώ πουκαμισάκι, μακρύ μαλλί μπούκλα, ίδιος λέμε. Οδηγεί το 18μετρο όχημα με μεγάλη άνεση, έχοντας το αριστερό πόδι καβαλημένο στο "περβάζι" του αριστερού παραθύρου (σίγουρα φαινόταν απ' έξω) και το δεξί του χέρι να παίζει με τέχνη ένα κομπολόι. Αριστερό χέρι στο τιμόνι, και δεξί πόδι στα πεντάλ. Είναι σα να βρίσκεται στο βασίλειό του, τελείως αποκομμένος από το χώρο των πληβείων, όπου επικρατεί το αδιαχώρητο. Κάθε τόσο, το λεωφορείο σταματάει, το κομπολόι μαζεύεται στο δεξί του χέρι και δυο δάχτυλα τεντώνονται φτάνοντας οριακά τα κουμπιά για τις πόρτες 1-2 και ύστερα για τις 3-4. Αναμονή στις στάσεις χωρίς καμιά βιασύνη - όποιος καταφέρει να μπει, ας μπει. Κοίταγμα στον καθρέφτη για να βεβαιωθεί ότι σταμάτησε η κινητικότητα, διαδοχικό πάτημα των ίδιων κουμπιών 1-2 και 3-4 και άφημα το φρένου. Ο δεινόσαυρος έρπει αργά μπροστά, ενώ τη στιγμή που πατάει το γκάζι το κομπολόι έχει αρχίσει να χορεύει και πάλι.

Καθώς ανεβαίνουμε την Λεωφόρο Παπάγου (έτσι λέγεται αν δεν κάνω λάθος ο δρόμος του Ζωγράφου με τη νησίδα στη μέση και τα Goody's), βλέπω ένα Ikarus να περιμένει στο φανάρι για να βγει από έναν λοξό κατηφορικό δρόμο στο αντίθετο ρεύμα (προς Αθήνα). Το λεωφορείο δείχνει να έχει μεγάλη κλίση προς τ' αριστερά, μεγαλύτερη από αυτή που δικαιολογεί η κλίση του δρόμου. Καθώς το δικό μας προχωράει λίγο προς τα πάνω, αποκαλύπτεται ότι το Ikarus έχει σκασμένο (πίτα) το εμπρός αριστερό του λάστιχο. Αμέσως σκέφτομαι: Αν είναι τόσο κοντά στο έδαφος μπροστά αριστερά ο προφυλακτήρας του, πως θα βγει από την κατηφόρα στην ευθεία χωρίς να βρει; Πριν το σκεφτώ, κι ενώ το 222 κινδυνεύει να απομακρυνθεί από το συμβάν, το Ikarus ξεκινάει αργά και προσεκτικά, πλησιάζει την κάθοδο της Λ. Παπάγου, και μ' ένα τρίξιμο σφηνώνει στο δρόμο! Πραγματικά ήθελα να κατέβω να μείνω εκεί να δω τι θ' απογίνει, αλλά δεν το έκανα. (Περνώντας από το σημείο το απόγευμα, το λεωφορείο είχε φύγει αλλά είχε αφήσει μια πολύ μεγάλη "γρατζουνιά" στην άσφαλτο).
Το B10M συνεχίζει την πορεία του προς τα πάνω. Πλέον ο οδηγός έχει αλλάξει στάση, κι έχει κάνει το εξής απίστευτο: Το αριστερό χέρι παραμένει στο βολάν, όπως και το δεξί στο κομπολόι. Όμως όλος του ο κορμός έχει γυρίσει τελείως προς τα δεξιά (σχεδόν προς το πλάι). Το δεξί του πόδι αναπαύεται κάπου (δεν θυμάμαι που) και πατάει τα πεντάλ με το αριστερό! Ήταν πολύ περίεργο να βλέπεις τον οδηγό σε μια τέτοια στάση και το λεωφορείο να συμπεριφέρεται κανονικά, να μην υπάρχει καμία παρενέργεια στο αποτέλεσμα της οδήγησης. Σ' ένα σημείο, ψηλά στην ανηφόρα αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε γιατί ερχόταν άλλο αυτοκίνητο από απέναντι και δε χωρούσαμε (τότε ήταν διπλής κατεύθυνσης ο δρόμος). Εκεί λεω "ε, αποκλείεται να ξαναξεκινήσει". Κι όμως: Ο Γκίμπσον έφερε το μοχλουδάκι στο "1" και, παρότι στην αρχή δυσκολεύτηκε πολύ να κινηθεί τελικά κατάφερε κι έφτασε στην κορυφή. Διασκέδαση τέλος!